დავით ჩხარტიშვილის წინარე წერილი გამოქვეყნებული გახლდათ გაზეთ „აჭარა_PS“_ში 2019 10 ივლისს, მაგრამ საიტის რეკონსტრუქციის გამო დაიკარგა. თუმცა ერთ-ერთმა პორტალმამოასწრო და გადაბეჭდა ის, რის წყალობითაც შესაძლებელი გახდა წლების მერე ისევ დაგვებეჭდა და შეგვეთავაზებინა ერთგული მკითხველისათვის – მით უფრო რომ, მიმდინარე მოვლენების ფონზე, თარიღის მიუხედავად ზეაქტუალურია:
ყოველი მოვლენა მრავალი ფაქტორი სურთიერთქმედების და არა ერთი მიზეზის შედეგია, სწორედაც რომ არაორგანული, საქართველოსთვის არაბუნებრივი მიზეზების გამო ჩვენში სისტემური მსოფლმხედველობრივი კრიზისია. მიზეზებისგრადაცია კი ფრიად ფართო; დაწყებული ყოფითი რუსოფობიით და ლგბტ–ტერორიდან ენჯეოშნიკების მხრიდან, დამთავრებული ოჯახის ინსტიტუტისდანგრევით, ტრადიციული ფასეულობების დევალვაციით და დაბალი სოციალური პასუისმგებლობის „წარმატებული“ ქალებისმოძალებით ეკრანებზე, როგორც ორიენტირიმოზარდი თაობისათვის და ა.შ. ასეა, გზაჯვარედინზეყოფნისას, ხშირად სიცრუე ანაცვლებს სიმართლეს, ქმნის ცრუ საბაზისო იდეებს და მასზე როგორც„ქვიშაზე სახლს“ ფინაჩი ევროატლანტისტების მიერშენდება ბარაკული ტიპის ნაგებობა პირობითი სახელწოდებით – „ევროპული საქრთველო“, არსითკი „სატრანზიტო დერეფანი“, ბოშათა ბანაკის დარიპრიორიტეტებითურთ. როგორც იტყვიან; მოძებნესათავე და ბევრ რამეს გაიგებ!
„მე ვერაფერს შემოგთავაზებთ გარდა სისხლისა, მძიმე შრომისა, ცრემლებისა და ოფლისა. ჩვენ წინმძიმე განსაცდელი გველის. მრავალი თვის გატარებამოგვიწევს ბრძოლასა და ტანჯვაში…“ თუ ვინმესდაავიწყდა ან არ იცის, შევახსენებ ვისი სიტყვებიცაა– სერ უინსტონ ჩერჩილის. ნათქვამია ისინი, 1940 წლის 13 მაისს პრემიერის თანამდებობისდაკავებისას. ითქვა ხისტად, საქმიანად დაპატიოსნად, გამოწვევების ადეკვატურად და თქვენგგონიათ საქართველო განსხვავებულმდგომარეობაშია? არა, მაგრამ რომელი ქართველიპოლიტიკოსი, ან მით უფრო პრემიერი იქნებაიმდენად გულწრფელი და თამამი ერის წინაშე რომპირდაპირ, როგორც ნამდვილმა პატრიოტმაგვესაუბროს გამოწვევებზე და მიგვითითოს გზაზერომელიც სავსე იქნება „სისხლით, მძიმე შრომით, ცრემლებითა და ოფლით…“? ნაცვლად ამისა, თავისმოქონვის სტილი, ჰარი–ჰარალეობა მოსახლეობისსრული გაღატაკების, ნატოში და ევროკავშირშიშესვლის უპერსპექტივობის ფონზე – უკვე მერამდენეწელია ურა–პატრიოტიზმი და დემაგოგია არისმოდაში. მერამდენე დეკადაა, რაც ერთ დროსმდიდარ და ამაყ ქვეყანას, ტრაგიკული, მაგრამულამაზესი ისტორიით პრიტონად გარდაქმნასცდილობს მავანნი.
მაშ ასე, რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრისმოადგილის გრიგორი კარასინის შეფასებით; “ბოლოდროს გახშირდა ქართველი პოლიტიკოსების, მათშორის ახლადარჩეული პრეზიდენტის სალომეზურაბიშვილის, პრემიერ–მინისტრის მამუკა ბახტაძისდა საგარეო საქმეთა მინისტრის დავითზალკალიანის მხრიდან მკვეთრი განცხადებები. ისინი საუბრობენ ნატო–ს მიმართულებითდაჩქარებულ სვლაზე, ასევე იმაზე, რომ თითქოსრუსეთი მთელი დემოკრატიული ევროპისთვისსაფრთხის შემცველია…» რა ხდება? არადა სულცოტა ხნნის წინ მისმა უშუალო ხელმძღვანელმალავროვმა, უსურვა ზურაბიშვილს გამხდარიყო ყველაქართველის პრეზიდენტი, დაუდასტურაკეთილგანწყობა და მერამდენედ გამოთქვა იმედირუსულ–ქართული ურთერთობების გაუმჯობესებისაშემდეგ კონტექსტში: „ზურაბიშვილი იყო საგარეოსაქმეთა მინისტრი და ჩემი პარტნიორი 2005-2006 წლებში“. სამწუხაროდ ჩვენს შორის მიღწეულიზოგიერთი შეთანახმება არ იქნა შესრულებულიქართული მხრიდან… როდესაც ჩვენ დავასრულეთმოლაპარაკებები რუსული სამხედრო ბაზებისგაყვანის შესახებ, იქვე შევთანხმდით საერთოანტიტერორისტული ცენტრის შექმნაზე. ეს იყოდეტალურად დამუშავებული შეთანხმება, სამწუხაროდ ქართულმა მხარემ მოგვიანებით უარიგანაცხადა ამ ცენტრის შექმნაზე… სამწუხაროა, რადგანაც მათ გაწყვიტეს კომუნიკაციის კიდევ ერთიხაზი“. პირველივე მესიჯი საქმესთან დაკავშირებითდა თუ ვინმეს არ ესმის მისი ნათქვამისმნიშვნელობა გეტყვით; ეს ცენტრი თავის დროზე რომგახსნილიყო, 2008 წლის კონფლიქტი სხვაგვარადგადაწყდებოდა, შესაბამისად მომდევნომოვლენებიც ჩვენს სასარგებლოთ განვითარდებოდა. ის კი, რაც კარასინმა გააჟღერა ორიოდე დღის წინ„ყვითელი ბარათია“ რომელიც წაყრუებას მოყვა. “Включение дурачка“, ხომ ალასანიას და „ნაცების“ კადრებით, გადატენილ საგარეო უწყების საფირმოსტილია. მოკლედ, ქვემოთ პუნქტობრივად აგიხნითთუ რატომ, ჯერ კი იმაზე, თუ სინამდვლეში რა მოხდაჩვენთან და შეძლებს კი ზურაბიშვილი გახდეს„ყველა ქართველის პრეზიდენტი“, იქცეს ერთგვარბიფურკაციის წერტილად შიდიპოლიტიკურ დასაგარეო სცენებზე – გაარღვიოს ის მოჯადოებულიწრე, რომელშიც ჩვენი ქვეყანა უკვე მესამეათწლეულია იმყოფება და ერთსა და იგივე ფოცხსაბიჯებს? არა და აი რატომ; რიგითობის მიხედვით, ისტორიითა, სიმპატია–ანტიპატიის და მითებისმიღმა, მხოლოდ რეალ–პოლიტიკა და სიტუაციისადეკვატურ მოდელირებას შემოგთვაზებთ – ახალიდოქტრინის შექმნის გზაზე პირველი ნაბიჯს, რომელსაც ძალუძს გაარღვიოს წრე და გააერთიანოსსაქართველო და ის, არ უნდა იყოს ტყუილზე დაპროპაგანდაზე აგებული მცირე დოზითაც კი, რაგინდმტკივნეული არ უნდა იყოს მკითხველისათვის.
არჩევნება ერთი რამ გვიჩვენა, „ოცნება“ ყოველწლიურად კარგავდა იმ მორალურუპირატესობას რომელიც 7 წლის წინ გააჩნდა. როცა„ნაციონალების“ მიერ მოყენებული ტრავმა იყოგაცილებით მტკივნეული; აპელაციები წამებაზეციხეებში, დაკვეთილ მკვლელობებზე, დემონსტრაციების სასტიკ დარბევებზე უკვე ვერახდენს მობილიზაციას ივანიშვილის ფიგურისირგვლივ, იმდენად არასიმპატიური, ხარბი და რუხიპერსონები გაერთიანდნენ მის გარშემო. თანაც, მისიმომხრეების კონტინგენტი რომლიც სიტყვა–სიტყვითიმეორებს სააკაშვილის ადეპტების მანტრებსროგორც შიდა, ასევე საგარეო პოლიტიკასთანმიმართებაში ვერ შობს მასებში ახალ ტალღას დაპერსპექტივას. მთავარს – როდესაც წინახელისუფალთ სიბრიყვით შეჰყავთ ქვეყანაევოლუციურ ჩიხში, ხოლო ამჟამინდელთ არშეუძლიათ მისი აქედან გამოყვანაარკომპტენტურობის და სილაჩრის გამო. თუკიექსტრაპოლაციას მოვახდენთ, სიტუაცია შეიძლებაშევადაროთ ხრუშოვისეულ „დათბობასაც“, რომელმაც იმუშავა პირველ ხანებში, მაგრამრადგანაც ხრუშჩოვი მოქმედებდა სისტემის შიგნითისე რომ საფუძვლებს არ ეხებოდა, სისტემამბოლოსდაბოლოს ის დაამრაცხა. მსგავს პროცესთანგვაქვს საქმე საქართვლოშიც. რაც კი, სახელმწიფოსხარჯზე გამდიდრების სურვილს ეხება, ეხლანდელიხელისუფლება ტოლს არ უდებს ყოფილს და ხალხიყოველივე ამას ხედავს, უბრალოდ არჩევანი როგორცასეთი, ჯერ არ არსებობს. ძველ რომში, მოქალაქესრომელიც ინიშნებოდა საპასუხისმგებლოთანამდებობაზე უნდა ეჩვენებინაამომრჩევლისთვის ის იარები რომელიც მიიღოხალხის გამო გამართულ ბრძოლებში. რა თქმა უნდა, არ მოვითხოვ გარეგნულად მსგავსი პროცედურისაღორძინებას, მაგრამ შიგთავსით მსგავსი რიტუალისდამკვიდრება აუცილებელია. ამ დროს კი რა ხდება„ოცნებაში“, ის გაძეძგილია სააკაშვილის ლატენტურიმომხრეებით; უიდეობამ, ღერძის არქონამგანაპირობა ლექის აღზევებაც მათ რიგებში. ესარაფერი იქნებოდა, მათი გამოაშკარავება ძალზედადვილია სირიის, უკრაინის, „ტომოსის“, ტრამპის დასოროსზე პოზიციების მიხედვით, „ნაციოანელბთან“ საერთო „მემების“ ქონით და მათ მიმართ, ერთირეფლექსიით – მაგრამ ამითაც არავინაადაინტერესებული. ისინი კი, როგორადაც არ უნდაეფიცებდნენ ერთგულებას ივანიშვილს, ანინიღბებოდნენ სააკაშვილისადმი მოჩვენებითისიძულვილით, საჭირო მომენტში, რა თქმა უნდაიქნებიან სააკაშვილის მხარეზე – „დიდის“ და არა„ტექნიკურის“ მომხრეებად მოგვევლინებიან, ლენინისა და სტალინის და არა უხერხემლოხრუშჩოვის გვერდით აღმოჩნდებიან. სააკაშვილი, განსხვავებით ივანიშვილსაგან თავისმილიარდებითურთ და მლიქვნელების არმიით იდეაა– ცუდი, კარგი, ისე რა, მაგრამ იდეაა რომელსაცმრევლი მიჰყვება. რაც 7 წლის განმავლობაში ვერშემოგვთავაზა ივანიშვილმა – გარდა კრემლთანურთიერთობების დალაგების მორცხვიმცდელობებისა, იგივე მანტრებისა რომლებსაც მიშაუტენიდა ხალხს თავში, მაგრამ ნაკლებიინტენსიურობითა და ფანატიზმით. „კადრებიყველაფერს წყვეტენ!“: ამიტომაც არ ღირსკოლექტიური ზურაბიშვილისგანაც ველოდოდოთრაიმე ტიპის გარღვევებს რუსულ მიმართულებაზე – ზედაპირული, გლამურული სულის მატარებელიხალხის საქმე არაა ეპოქალური გარღვევები. ვუტრირებ – მით უფრო „ლეველზე“, რომელზეცშეიძლება ანტიტერორისტული ცენტრის საკითხისწამოჭრა, ან მაგალითისთვის, სხვა ტიპის საქმიანისაუბარის გაბმა რუსთან, სეპარატსტული რეგიონებისდაშოშმინებაში დახმარების სანაცვლოდ. ამისათვისარც მას, არც მის მომხრეებს ზოგადად, არ გააჩნიათმორალური უპირატესობა და სიცხადე, არც„სტრატეგიული მეგობრების“ დაინტერესება, არცნება შეეწინააღმდგონ ისეთ რეანიმირებულ დათვითდაჯერებულ ძალას როგორიც „ერთიანინაციონალური მოძრაობაა“, მათ მიმართლოიალურად განყობილი ჟურნალისტებისა დამედიაბერკეტების ლეგიონითურთ. აქვე, არ შეიძლებაარ გამოვეხმაურო ზემოთქმულის კონტექსტში„ნაცების“ აკრძალვის იდეაზე აყოლილებს, როგორწარმოგიდგენიათ 800 000 ანი ელექტორტის მქონეპარტიის აკრძალვა 3 000 000-იან ქვეყანაში? გაგიგიათასეთი რამ მომხდარიყო სადმე? პარტია კი არ უნდაავკრძალოთ–თქო, იდეურად უნდა გააკოტროთ, შენიგზის უპირობო უპირატესობა უნდა აჩვენო მათ, მაგრამ ამისათვის სხვა ტიპის ბაგაჟი და მორალურისიცხადეა საჭირო თავად ამ მოთხოვნისგამჟღერებელთა რიგებში.
გავაგრძელთ; ამ დროს მოხდა ის, რაცმოსალოდნელი იყო. სააკაშვილმა გააცხადა რომ არსცნობს საპრეზიდენტო შედეგების არჩევნებს დააანონსებს მომხრეების მასობრივ გამოსვლებს და ესმიმდინარებს კიდეც სხვადასხვა ფორმებით. მიზეზები საკმარისზე მეტია – დაწყებულიუფროსკლასელის სათანადოდ გამოუძიებელიმკვლელობით, კრიმინალის ზრდით, კორუფციისთვალშისაცემი ფაქტებითა თუ ნეპოტიზმით და ა.შ. ასე რომ, თუ გავითვალისწინებთ ხელისუფლებისსისუსტეს, სააკაშვილის ადეპტებისმოტივირებულობას, მმართველ პარტიას და ზოგადადსაქართველოსაც, დაუდგა რთული დროება. ამყველაფერმა ერთობლიობაში კატალიზატორისროლიც შეასრულა – თავად „ოცნების“ წიაღშიცდაიწყო ლპობისა და ნგრევის შეუქცევადიპროცესები, თუმცა სხვა რისი მოლოდინი უნდაგვქონოდა „თიხისფეხებიან გოლიათისაგან“. ივანიშვილის პარტია ინგრევა თვალსადახელსშუა დაუზენაესი სასამართლოს მოსამართლეების ირგვლივმიმდინარე სკანდალი, აისბერგის მხოლოდმწვერვალია. დამოუკიდებლობის 27 წლის შემდეგაცსაქართველოში არ არსებობს მკაფიო კრიტერიუმირომლის მიხედვითაც უნდა აირჩიონმოსამართლეები, რაც ყველა გაიძვერას აძლევსსაშუალებას დაიკავოს ადგილები უმაღლესსასამართლო სისტემაში და ასევეა ყველასახელმწიფო დაწესებულებაში, ყველა დონეზე. ბესელიას კვალდაკვალ წავიდა არაერთიმმართველი პარტიის საკვანძო ფიგურა, ე.წ. „ძველიგვარდია“ – დანარჩენებს ხალხი ლამის სახეზეც ვერცნობს და დარჩენილების კი რაიმე ტიპის ღირსებაზელაპარაკიც ზედმეტია. მოკლედ, „ოცნებაში“ ისეთიმდგომარეობაა რომ სათუოა გადატვირთვამუშველოს – ყველაფერი ძალიან მიშვებული იყო ამწლების განმავლობაში, ძალიან უავტორიტეტო, უცნობი, უიდეო ხალხი შემოიკრიბა ოლიგარქისირგვლივ, რომელსაც სულ უფრო უახლოვდება„ნაციონალების“ ხროვა მაიდანის ტექნოლოგიებით. თანაც, სადაცაა დაიბადება ახალი, ე.წ. „მესამეძალაც“, რომელსაც ჩვენთან ყველაზე მეტადელოდებიან. გადაჭარბების გარეშე – უმეტესობა, ამის დასტურია საპრეზიდენტო არჩევნებიც! იქ არმისული, ის ჩემი ქვეყნის 50 %, რომლებსაცმობეზრდათ სისხლისმსმელი „ნაციონალები“ დაუუნარო „ოცნებაც“. ერთგვარი „პოჩვენიკები“, „შუალედური გზის“ მომხრეები რომლებსაც ძალუძთსაღი აზრიდან გამოდინარე დაალაგონურთიერთობები რუსეთთან და შესაბამისადრამოდენიმე წელიწადში ააღორძინონ ეკონომიკარუსეთის უკიდეგანო გასაღების ბაზრის წყალობითდა არა კვლავ ევროპული კვოტირებული ბაზრისიმედად დარჩნენ ოკეანის გაღმა პარტნიორის გულისმოსაგებად. ძალა, რომელსაც შუძლია სააკაშვილისმომხრეების მიმართ და „დასავლელიპარტნიორებისადმი“ შიშის გარეშე მოახდინოსახალი პრიორიტეტების დეკლალირებაც – შეუძლიათამამი გარღვევები მოახდინოს აფხაზურ და ოსურმიმართულებებზე, შეუძლია თანაბრად ესაუბროსპუტინს, მიკიბ–მოკიბვის გარეშე. არ გამოვრიცხავრომ თავად ივანიშვილმაც გააკეთოს ეს – „მოკლასსაკუთარი შვილი“, ჩარეცხოს ძველი, რომ დაეხმაროსახალ ძალას ინსტიტუციონალიზაციაში, ანდა უარესშემთხვევაში – არ შეუშალოს მას ხელი.
ჩვენი ქვეყნის ერთ–ერთი ძირითადი პრობლემაიმაში მდგომარეობს რომ არ გვყავდაგამაერთიანებელი ლიდერები, საქართველოს ყველაპრეზიდენტთან უამრავი შეკითხვები არსებობს დაარც ერთი მათთგანი არ გამოდგება „მამა–დამფუძნებლად“. თითოეულ მათგანს, დღემდემრავალი მომხრე ჰყავს და კიდევ უფრო მეტი მტერი. ქართული საზოგადოების გრადაცია ფართოა სწორედრომ ამის გამო – არ გვყავს ჩვენი ბენ–გურიონები, მოშე დაიანები და ჯეფერსონები, ლიდერებირომლეთა ირგვლივაც იარსებებდა პასიონარულისაზოგადოების სრული თანხმობა. აქ თითოეულპრეზიდენტს რა თქმა უნდა არ დავახასიათებ, მაგრამხელისუფლებიდან მათი წასვლა რომ საზოგადოებისუფრო მეტ ფრაგმენტაციას იწვევდა, ფაქტია. კონსენსუსის კი, ერთადერთი რგოლი ამ ჯაჭვში იყოდა არის ევროატლანტიკური იდეა, ბლეფი რომლისპროვაიდერებია დასავლეთის მიერ არზრდილიპოლიტელიტა და რომელსაც ასაზრდოებს ყოფითირუსოფობია, რომლითაც თავის მხვრივ გაჟღენთილიასახელისუფლებო და მედია რგოლების უმეტესობა. ყველაზე საოცარი ის არის რომ ზუსტადსაწინააღმდეგო, რუსოფლია შეინიშნება ჩვეულებრივადამიანებში, მაგრამ ისინი სტრუქტუირებულნი არარიან.
დრო აღარ გვაქვს – ამასობაში კი, ივანიშვილიარჩევანს აკეთებს ისევ და ისევ ხალხზე რომელთაცარ შეუძლიათ იდეების გენერირება დასიმართლისათვის თვალებში შეხედვა, პოლიტკოსებზე ვინც დასნეულებულნი არიან, ანდაკარიერა გაიკეთეს რუსოფობიით დამიშასდროინდელი რეფლექსებით გამოირჩევიან. არადა სიტუაცია ქვეყანაში დაახლობით ასეთია – ჰგავს ქალს რომელიც გადამწიფებულ ნაყოფსატარებს, ასე თუ ისე მან უნდა იმშობიაოროს, უნდაშვას შემდეგი საფეხური!.. მაგრამ საკითხი დგასშემდეგნაირად – ივანიშვლმა ხელოვნურად უნდაგამოიწვიოს მშობიარობა და ამით „ახალი ძალის“ თანაავტორი ან მშობელი აღმოჩნდეს. ანდა მოჰკლასნაყოფი და შემდეგ, თავად მოიკლას სააკაშვილისმომხრეების მიერ, ან მიუშვას დიალექტიკურიპროცესი თვითდინებაზე და მოკლულ იქნასსააკაშვილთან ერთად მისი ნების საწინააღმდეგოდდაბადებული ნაყოფის მიერ – რას აირჩევს ის? აიროგორ დგას დღეს ეს საკითხი საქართველოში, სოფოკლეს დრამატურგიაზე უფრო მძაფრად – „ან–ან“, თავისუფალი, ნებელობითი, სახელმწიფომოღვაწის და მეცენატის ჭკვიანური საქციელი თუბედისწერის მძევალი ოლიგარქის და ბუღალტერისქცევითი მოდელი. გამოსავალი არის – “ოცნების” დაშლის შეჩერება მხოლოდ მათი რიგებისგადაფორმატირებას შეუძლია და ასევე ახალ იდეასრომელიც მათ საშუალებას მისცემთ გადააფასონფუნდამენტური ცნებები, რაც უკვე ახალ რაკურსშიდაანახებს „ოცნების“ ბონზებს როგორც„სტრატეგიულ მოკავშირეებს“, „ისტორიულმეგობრებს“ და „მტრებსაც“ – ასევე კონფლიქტებისგამომწვევ მიზეზებსა და ქვეყნის ახალიპრიორიტეტებსაც.
იბადება ახალი სამყარო და ბრმა უნდა იყო რომ ვერხედავდე; ის უფრო ავია, პრაგმატული, უფრონაციონალისტურია ვიდრე ძველი სამყარო. იტალიაშისალვინია – პუტინის ფანატი, მერკელს ყურში„ალტერნატივა გერმანიისათვის“ სუნთქვა ჩაესმისდა თავადაც ეკეკლუცება რუსეთს, ესპანეთსკატალონიის პრობლემის გამო დაშლა ემუქრება, „ბრექსიტმა“ ბრიტანული საზოგადოება გაჰყო, უნგრეთიდან სოროს აძევებენ, ავსტრიაშიულტრამემარჯვენეებია, საფრანგეთში ფაქტობრივადსახალხო აჯანყებაა, „რედნეკ“ ტრამპს სირიიდანჯარები გამოჰყავს, ამერიკის ერთგული „ქოფაკი“ არაბული ქვეყნები კი ერთი მეორის მიყოლებითიწვევენ რუსეთს, რომელმაც ბოლო წლებისგანმავლობაში შეძლო და დაარწმუნა ყველა რომმისი სიტყვები არ სცდება საქმეს. თურქეთი, რომელსაც აჭარაზე უჭირავს თვალი – „საქართველოს ისტორიული მეგობარი დასტრატეგიული პარტნიორი“, დღეს თუ არა ხვალიქცევა თეოკრატიულ ისლამურ სახელმწიფოდ დასრულიად უნიჭო, ანდა სოროსზე და გლობალისტურწრეებზე ორიენტირებული ქართველი პოლიტიკოსიუნდა იყო, რომ ვერ დაინახო მსოფლიოში მიმდინარეცვლილებები, რომ ისევ და ისევ სექტანტისშემართებით უნერგო ქართველ ხალხს ათიოდე წლისწინანდელი შავ–თეთრი შტამპი, სადაც რუსეთი„აბსოლუტური ბოროტებაა“ და დასავლეთი კი„აღთქმული მიწა“, რომელიც ჩვენ ხელგაშლილიგველოდება. უნდა დავიწყოთ გადაფასება სულთავიდან–თქო და ერთიანად ყველა სფეროდან – კერპების მსხვრევით გამოწვეული ტკივილიც კი უნდაავიტანოთ, რდგანაც აღარ გვაქვს ასარჩევად საქმე! მაგრამ ეს აღარ იქნება ის „ოცნება“ რომელსაცშევეჩვიეთ, მითუმეტეს თუ კატარსისგავლილი, ის„მესამე ძალას“ შეერწყმება, პრინციპში ეს სხვასაქართველოც იქნება!
ჩვენს მიერ განვლილ გზას რომ გადავხედოთ, დავიანახავთ რამოდენიმე განტოტებას რომელიცკატასტროფული აღმოჩნდა შედეგებით: მაშინ, ცოტავინმე თუ ფიქრობდა ისეთი ნაბიჯებისდამღუპველობაზე როგორიც გამოუცდელი დაანტროპოსოფიით გატაცებული გამსახურდიას არჩევაიყო საქართველოს პრეზიდენტად, აფხაზეთშიშეიარაღებული ფორმირებების შეყვანა, იმმომენტისთვის დასუსტებული მაგრამ ერთ დროსსაქართველოს მსხნელი რუსეთისგან მტრის ხატისკულტივირება და შემდეგ ოკეანის გაღმელზესახელმწიფოზე ორიენტირის აღება, ისეთს – როგორც არაკონტროლირებადი, მაგრამ მაინც ჩვენიცხინვალის დაბომბვა. აბსოლუტური თავისფლებისჰიპნოზის ქვეშ მყოფნი და თანამედროვე ტიპისსახელმწიფოებრიობის გამოცდილების არმქონენიჩვენ სისუელეებს ჩავდიოდით, შიგადაშიგდანაშაულებებსაც – მშენებლობის, არავითარიუნარები არ გააჩნდა 90-ანების პოლიტელიტასროდესაც მათ ხელში ძალაუფლება აღმოჩნდა, დანარჩენები კი ნაკვალევს მიჰყვენ. მითოლოგემებით გადავსებული სამყაროდანგამოსულები და აგრესიულები (მაგრამ მათიმემკვიდრეებისგან განსხვავებით პატიოსნები), გამსახურდიას მომხრეები დარჩნენ თამარ მეფისდროინდელი ქაცევის შაბლონების ტყვეობაში. „დინების საწინააღმდეგოდ მოცურავე“, როგორცბუშმა უფროსმა გამსახურდია დაახასიათა, თანამედროვე სამყაროში თავადაც დიდხანს ვერგაძლებდა – ღმერთმა აცხონოს მისი სული.
ქართული სახელმწიფოებრიობის მშენებლობისმეორე ეტაპი რაღაც მომენტამდე ალბათუნივერსალურია მთელი პოსტსაბჭოთა სივრცისთვის; ყოფილი კომუნისტები წარმოგვიდგნენ ახალირესპუბლიკის ერთგვარ ნოვატორ მშენებლებად. შემდეგ გარდამავალი ეტაპი, ბანდიტიზმი, ნარკომანია, მოსახლეობის ტოტალური გაღატაკება, საკუთრების გადანაწილება, მოკლედ, არავის მიწადა აქ კი უკვე, ჩნდება ეპოქის მთავარი გმირი, აშშ. კომპარტიის სკოლის არზრდილს, მაგრამ უკვე ხანშიშესულ შევარდნაძეს ენ რაოდენობის პრობლემებიდაუგროვდა, ხოლო ინსტიქტები დაუბლაგვდა, სამაგიეროდ წამიერი სარგებლის რეფლექსი მას აშშ–ს მკლავებში აქცევს, რასაც ამ დროს ქაოსშიჩაძირული რუსეთი განცვიფრებული შესქერის. მშენებლობის ეს ეტაპი, გარეგნულად ანგლო–საქსონურია, დიდწილად კი მულაჟი – არაუმეტეს. რათქმა უნდა არავინ აპირებდა საქართველოზედახმარებას კეთილშობილური გრძნობების გამო, აირუსეთთან ცივილიზაციურ დაპირისპირებაში კიბატონო – გვიყენებდნენ სრული პროგრამით. აი ასენელ–ნელა ჩვენი სამშობლო იქცევა პაიკად „დიდსაჭადრაკო დაფაზო“, დგამს პირველ ნაბიჯებს ახალიმისიის მოპოვების გზაზეც – ერთგვარი ისრაელის (რათქმა უნდა საკუთარი პალესტინით), „მოდარაჯექოფაკისა“ კავკასიის მიმართულებით. პარალელურად ინერგება აგრარულ–ინდუსტრიულიქვეყნისათვის პრინციპულად ახალი სოციალ–ეკონომიკური პირობები, რის შედეგებსაც დღემდევიმკით – მდიდარი და სტუმართმოყვარე ხალხისგანვიქეცით სერვისპერსონალად და იაფი მუშახელისწყაროდ მეზობელი თურქეთისათვის, ბედისირონიით ქართული მმართველი კლასის მიერ„ისტროიულ მეგობრად და სტრატეგიულპარტნიორად“ წოდებულის.
ცნობილია, ნებისმიერი ყოფიერების უკან დგასდოქტრინა – ახალი, ოპტიმისტური პროგრამისდეკლარირებული მიზანი იყო „დედოფლებშიგასვლა“ – ანუ ნატოს სრულფასოვანი წევრობა და„თეთრი ადამიანის“ ხატისამებრ დემოკრატიისმშენებლობა, თავისი „ტვირთის“ შესაბამისად. მაშინდა დღესაც, კიპლინგს ჩვენში ბევრი მიმდევარიგამოუჩნდა და ყავს კიდეც. ყოველდღიურად – ყველახელთარსებული ფსიქოლოგიური ზემოქმედებისსაშუალებით ატარებდნენ ერთ ძალზედ მარტივაზრს; Pax Americana-ს ჩარჩოს მიღმა შეუძლებელიასაქართველოს არსებობა, რადგანაც თავისი ბუნებით„არქაული“, „ბოროტების იმპერიის“ სამართალმემკვიდრე რუსეთი დღს თუ არა ხვალ მასგადაყლაპავს. აი აქ, რარაც ისე არ წავიდა – გრძელვადიანი ეფექტის მისაღწევად საჭიროა არაიმდენად დიდი ფული, რამდენადაც აზრების შეცვლამასებში ახალგაზრდა, იდეურად მდგრადი დაგანათლებული ხალხის მეშვეობით. ქვეყნის ასეთფუნდამენტურ გადასხვაფერებაზე „თეთრი მელა“, ბეგრაუნდისა და მხცოვანი ასაკის გამო არ ვარგოდადა მაშინ ავანსცენაზე ჩნდება მიხეილ სააკაშვილი.
საქართველომ ტრანსფორმირება განიცადა – ამასმოჰყვა სამხედრო ბიჯეტის მკვეთრი ზრდა დაქრთველები ისრაელის მშენებლობას გაორმაგებულიძალით შევუდექით. ჩვენ გავამკაცრედ ფისკალურიპოლიტიკა და ორიენტაცია სინგაპრიზაციაზეაივიღეთ, 11 მილიარდი დოლარის ვალი ავიღეთ დაამჯერად, უკვე საბერძნეთის მშენებლობასშევუდექით მხოლოდ ტურიზმის ხარჯზე ცხოვრებისიმედად. 2003 ლიდან მოყოლებული ჩვენ სულრაღაცას ვაშენებდით მეტნაკლები ენთუზიაზმით დაყოველ ეტაპზე ნატოსგან ორ ნაბიჯში ვიმყოფებოდითრაშიც ასე დაჟინებით გვარწმუნებდნენ სამთავრობოდა ლიბერალური მედია. ამასობაში კორპორაციულისული ინავლებოდა და ზოგიერთები ხვდებოდნენ რომ ის რასაც ჩვენ ვაშენებდით დეკორაციაა და ისრაც ვერ დავასრულეთ არ დასრულდებოდა არც იმხელისუფლების, არც მომავალი მთავრობების ხელში. ზღაპრულ ქვეყანა „ნატოზე“ კი მხოლოდ ოფიციოზიღა, მესამე სექტორი და პსევდ ოპოზიციური პარტიები მღეროდა.
ამასობაში, ქედსმიღმა მეზობელს გამოჯანმრთელება დაეტყო – რუსეთი მუხლებიდან დგებოდა. რესურსებით უმდიდრესი მაქინა ნაბიჯ–ნაბიჯმარქსისტული სახელმწიფოდან ყალიბდებოდა ჩვეუებრივ, ლიბერალურ–ნეოქრვატიანულ სახელმწიფოდ. ფორმაციათა ცვალა, ტრადიციებთანდაბრუნება, იქურმა ცხოვრების დონემ ისევ მიიზიდა ქართველებიც. ამიტომაც მტრის ხატი ჩვენში კიდევუფრო აქტუალური გახადეს – „აგენტებს“ მასობრივადიჭერდნენ. მტკიცებულებები და უდანაშაულობის პრეზუმცია არ ითვლებოდა – დაკავებულები თავადაღიარებნენ „დანაშაულს“… შემდეგ deja vu; ყველამვიცით რომ ნებისმიერი რევოლუცია ერთნაირადმთავრდება, ის საკუთარ შვილებს ჭამს. საქართველოშიც დაიწყო იმათი რეპრესიები ვინრევულუციენერბს შორის გამოირჩეოდა – გასაკვირიცარ არის, აქტიურებმა, ჭკვიანებმა და თამამებმაისინი პირველები ჩაწვდენ ცვლილებათა არსს. სხვასაპროტესტო ჯგუფებისგან განსვავებით რომლებიც რეჟიმის ცვლილების შემდეგ პრივილეგიები დაკარგეს და დიდწილად ბოღმა და საკენკთანდაბრუნების სურვილი ამოძრავებდათ, ესკონტინგენტი იყო არა უბრალოდ სააკაშვილის წინააღმდეგ, არამედ დადგნენ რევოლუციის იდეალების სადარაჯოზე, საგარეო ორიენტირებისდივერსიფიკაციის მოთხოვნით, და უბრალოდ ავტორიტარიზმის ტენდეციების წინააღმდეგ… ამასობაში კი, მოსახლეობაც მასობრივად ფხიზლდბოდა, ქუჩაში თავდაპირველად ჯგუფებათგამოდიდოდნენ, მერე კი ასიათასიან დემონსტრაციებით.
პარალელურად დამთავრდა იდილიაც ხელისუფლებაში, მითი „ნაციონალურ მოძრაობაზე“ როგორც მონოლითურ, პროგრესულ ძალაზეინგრეოდა თვალწინ – ვინ ადრე, ვინ მოგვიანებით, მაგრამ მიშასგან უახლოესი თანამოაზრეები წავიდნენ, სწორედ მათგან გახდა ცნობილისააკაშვილის „ბინძური თეთრეულის“ შესახებ. მაგრამ ამასთან ერთად მიშამაც განიცადა მიმიკრია, იცვლებოდა მისი ტაქტიკა – რეჟიმი ამოეფარააღვიახსნილ სოციალურ დემაგოგიას და რუსფობიას, იდეალიზმი და ხელისუფლების კეთილშობილება წარსულს ბარდება.
მეცენატისა და მილიარდელი ივანიშვილისგამოჩენასთან ერთად სურათი გართულდა, გადაიდგადიდი ხნის ნანატრი ნაბიჯები პრაგმატიზმისაკენ, მაგრამ დრომ აჩვენა რომ ეს პრაგმატიზმის მისეულივარიანტი აღმოჩნდა. პირველი, ვისზეც ის ფსონს სჩადის არის ადამიანები და პარტიები რომლებსაც სააკაშვილი დემოკრატიის შირმად იყენებდა მთელიეს 9-წლიანი პერიოდი. თუმცაღა, იმ მომენტისათვის მას ფართო არჩევანის გაკეთების საშუალებაც არჰქონია, იცოდა რა ქართული პოლიტიკური ოპოზიციური ტუსოვკის გემოვნება მან უბრალოდ იყიდა ალასანიას, რესპუბლიკელების და დანარჩენინაყარ–ნუყარა პარტიების კეთილგანწყობა… ვუშვებ! ამ ვერსიის ნაწილობრივი დადასტურებაა, მისპოლიტიკაში გამოჩენაზე ზოგიერთი მკვეთრადპროდასავლური პარტიების ლიდერების რეაქციაც, უმალვე შეცვლილი როგორც კი იგებენ რომ სწორედმათ მცირერიცხოვან და დაბალრეიტინგულმაპარტიებმა უნდა გაუწიონ პარტნიორობა ივანიშვილს, გახდნენ კოალიცია „ქართული ოცნების“ ბირთვი. მსგავსი მასშტაბის ჭრელი, ერთმანეთის მოძულემოძულე გაერთიანება საქართველოს არ ახსოვს. ტაქტიკაა, დარწმუნებული იყო საზოგადოება, ამიტომაც ირწმუნა ხალხმა „ოცნების“. შეიძლებაასეც იყო ჩაფიქრებული სადღაც იქ, სადაც წყდებაგეოსტრატეგიის საკითხები – მაგრამ პირადად მე, როგორც მოქალაქე ვამჯობინებდი სიმართლეთავიდანვე მცოდნოდა და არ მქონოდა მარიონეტად ყოფნის განცდა ვიღაცის „დიდ თამაშში“, რომელმაცქვეყანა ახალ ჩიხში შეყვანა. იმეორo ის რასაცსააკაშვილი ხალხს ტვინში უბეჭდავდა 9-წლისგანმავლობაში, თუნდაც ნაკლები ფანატიზმით – სისულელეა, გაუმართლებელია აკეთო იგივე დამოელოდო სხვა შედეგს. და მერე, სააკაშვილი არარის ის კაცი რომ ასე პრიმიტიულად აჯობო ტაქტიკურდონეზე, ის ხომ პოსტსაბჭოთა სივრცის ისტორიულიმოვლენაა, ფაქტირად იმ გლობალისტური ძალებისპერსონიფიკაცია რომელიც ტარმპის გამოჩენამდეშტატებს მართავდა. თუნდაც ის რათ ღირს, რომ მაშინდელი ხელისუფლების მრჩეველი არც მეტი არცნაკლები ანდრე გლუქსმანის შვილი, რუდოლფი იყო. სწორედ იმ გლუქსმანის რომელმაც ჰეგელისფილოსოფია კლაუზევიცის დოქტრინასთან დააკავშირა, ტროცკის, ლეო შტრაუსის და მაოსსწავლებები კი რუსოფობიის კვანძში ჩააქსოვა. მისირჩევები მარტივი და ამავე დროს აბსოლუტურიბოროტების ზგვარზე მდგომი იყო: შეცვალესაფუძვლები – მეგობარს დაარქვი მტერი, მტერსმეგობარი, გადააფასე ფასეულობები, გააბანძეავორიტეტეტბი, შმარების წრე აღაზევე, შიზოფრენიაგაასაღე ნორმად, შეაჯახე თაობები და ა.შ. ზედნაშენს კი დრო შეცვლის! მოგეხსენებათ, უხსოვარი დროიდან იდეებს ამარცხებენ იდეებით, ბრახმანებს და ქშატრიებს ეომებიან ბრახმანები დაქშატრიები, ვაიიშიებს–ვაჭრუკანებს კი („ოცნება“ კიდიდწილად სწორედ რომ ბანკირების დავაჭრუკანების გაერთიანებაა), შეუძლიათ მოიპოვონ გამარჯვება მხოლოდ ტაქტიკურ დონეზე, საბოლოოოდ მათ მაინც დამარცხება ელით თუთვითდინებაზე მიუშვეს პროცესი და კშატრიები ანბრახმანები არ მოიშველიეს, ან დაუთმეს ასპარეზი. ასე იყო, არის და იქნება ყველგან და ყოველთვის! ამიტომაც თავიდანვე სხვაგვარი მოქმედება იყოსაჭირო, ან ეხლა – სანამ ძალიან გვიანი არ არის. დამსოფლიოში სხვაგვარი ვითარება რომ იყოს, სააკაშვილი დიდი ხნის დაბრუნებული იქნებოდა, მაგრამ ახლა ყველაფერი მის წინააღმდეგაა (უფროზუსტად, როგორც ზემოთ ავღნიშნე, იმ ძალებისწინააღმდეგ ვის პერსონიფიკაციასაც ისწარმოადგენს). მომიტევეთ რთული არქიტეკტონიკისათვის – ნამდვილი ცოდნა ეს ხომმიზეზების ცოდნაა, მაგრამ სამწუხაროდ მათი ერთსტატიაში მოთავსება და აქვე სწორი გზის მითითება შეუძლებელია უფრო მარტივი ფორმებით. თუკი ჩვენმეტამორფოზა გვინდა და არა უსასრულოტრანსფორმაციები, უნდა საფუძველბი შევცვალოთ–თქო, დაახლოებით ისე როგორც ეს სააკაშვილმათავის დროზე გლუქსმანის სწავლების მეშვეობით მოახერხა, სოროს ანტისორისი დავუპირისპიროთ დაამით საქართველოს ბუნებრივ კალაპოტში დაბრუნებას შევუწყოთ ხელი. იმედი მაქვს რომხვდებით თუ რატომ არ ვამბობ სათქმელს ბოლომდე; მივმართავ რა ჭკვიან და განათლებულ ხალხს, უფროსახელმწიფოებრივად მოაზროვნეებს რომლებიცსაკმაოდაა საქართველოში, მაგრამ დეზორგანიზებულნი არიან; ვთვაზობ მათ იდეას, რომლის გარშემოც შიძლება გაერთიანება – ფუნდამენტს, რომელსაც ყველა დაინტერესებულმა თავისი აგური უნდა დადოს ზედნაშენისდასაშენებლად. ამასთან, არ მინდა დოგმაცშემოგთავაზოთ, არამედ მხოლოდ ახალი დოქტრინის პროექტის მონახაზს გთავაზობთ და თანაავტორობას. პირველი, რომ არ დავემსგავსოთ მოწინააღმდეგეთაბანაკს, მათი სექტანტური მეთოდოლოგიებით სადაცითრგუნება ინდივიდუალზმი ბრბოს ინსტინქტებისგასახარად და მეორე, პოლიფონიით მორალურიუპირატესობაც მოვიპოვოთ მათზე, კრიტიკულად დამოქალაქეობრივად მოაზროვნე წრეებმა:
პირველ ყოვლისა უნდა შევწყვიტოთ ევროატლანტიკური კურსის (მისი რადიკალურ–ლიბერალური ფორმის) ერთგულების ხაზგასმა დაანტირუსული რიტორიკის გაღვივება. ასევე საჭიროააშშ–ზე ავადმყოფური დამოკიდებულების შემცირებადა ტენდენცია თვალშისაცემი უნდა გახდესსახელმწიფო ინსტიტუტების დონეზე. საჭიროაპირდაპირი დიალოგი შიშის გარეშე რომ რომელიმეფანატიკოსი „ნაცი“ ანდა ანგაჟირებული არასამთავრობო, არ წამოგაძახებს „რუსეთუმეობას“ ზემოთქმულზე. გამოვიტანოთ რეფერენდუმზ ესიკითხის – „გვჭირდება კი ნატოში გაწევრიანება?“, ბლეფი რომლითაც კვებავენ საქართველოს ბოლო 27 წელია, როგოც მოლა ნასრედინის ვირს. ასევესაჭიროა ახალი ფასეულობითი ორიენტირების პროგრამირება, სადაც დომინანტად უნდა იქცესევრაზიულობის პოლიტიკური იდეოლოგია, რომ შემდგომში ამ საფუძველზე ავაშენოთ საერთოსახლი ოსებეთან და აფხაზებთან და პარალელურად, მთავრობამაც უნდა შეწყვიტოს ყოყმანი, არჩეულგზას მიჰყვეს ბოლომდე, ხოლო რაც შეეხება მთელ ამვესტერნიზირებულ და ულტრალიბერალურპანოპტიკუმს რომლებსაც არასამთავრობობმა, სააკაშვილის ადეპტებმა და მეინსტრიმულმა მედიამტვინი გამოურეცხა უნდა ვებრძოლოთ მათივესაპირწონე ენჯეობისა და პროქართული მედიასაშუალებების შექმნით. შემდგომ კი, ზოგადეროვნულ დონეზე, „მრგვალი მაგიდის“ ფორმატში დავჯდეთ აფხაზებთან და ოსებთან და მათთან ერთად გადავაფასოდ ჩვენი უახლესიისტორიაც. ბოლოსდაბოლოს, უნდა გასამართლდნენ კონფლიქტის გაჩაღებაში ბრალდებული პირებიც დაა.შ.
შეჯამებისას დავსძენ; უახლესი ისტორიის ყველაზედიდი შეცდომა იყო ის რომ 90-ან წლებიდან მოყოლებული, არც აფხაზს, არც ოსს, არც ჭკვიანარაანგაჟირებულ ქართველს, არც სამეზობლოს, არდავეკითხეთ და ახალი ქართული რესპუბლიკისმშენებლობის ერთადერთი და სწორი ვერსია როგორც „გამოცხადება“ მივიღეთ მენშევიკების დაგამსახურდიას ხელიდან. არადა, მათ მიმართ ძალიან ბევრი კითხვა არსებობს და მას შემდეგ მრავალიწელიც გავიდა რომ დღეს მაინც, შედარებით უმტკივნეულოდ შეგვეძლოს რაღაც–რაღაცეებისგადაფასება. მსოფლიო თუ რეგიონალური ისტორიისალტერნატიულ ვერსიებზე, მაშინ გაგონებაც არსურდათ, მაგრამ დღეს – საკითხების სწორად დასმისას, სწორი საინფორმაციო კამპანიის შემთხვევაში, საერთაშორისო ვითარების გათვალისწინებით (და ის კი როგორც არასდროს საუკეთესოდ ერგება მსგავს წამოწყებას), ჩვენ ვალდებულნი ვართ ასე მოვიქცეთ! ჩერჩილით დავიწყეთ და დავამთავროთ კიდეც, წიგნი „როგორ ვეომებოდი რუსეთს“ სრულდება მათი შემდეგნაირი დახასიათებით: „მე არ შემიძლია რუსეთის ქმედებების პროგნოზირება… მაგრამ შესაძლებელიაარსებობდეს ამის გასაღები, ეს რუსეთის ნაციონალური ინტერესებია“, და ისინი კი, გრძელვადიან, სტრატეგიულ შემთხვევაში ემთხვევიან ქართულ ინეტერსებს, სხვა დანარჩენი დალაგდება ძალდატაბეის გარეშე – დიალექტიკაც ამას გვკარნახობს!
