დავით ჩხარტიშვილი: ლექის აღზევება, დისკურსების ომი და ახალი დოქტრინა

დავით ჩხარტიშვილის  წინარე წერილი გამოქვეყნებული გახლდათ გაზეთ„აჭარა_PS“_ში 2019 10 ივლისს, მაგრამ საიტის რეკონსტრუქციის გამოდაიკარგა. თუმცა ერთ–ერთმა პორტალმამოასწრო და გადაბეჭდა ის, რის წყალობითაც შესაძლებელი გახდა წლების მერეისევ დაგვებეჭდა და შეგვეთავაზებინა ერთგული მკითხველისათვის – მით უფრორომ, მიმდინარე მოვლენებისფონზე, თარიღის მიუხედავად ზეაქტუალურია 

ყოველი მოვლენა მრავალი ფაქტორის ურთიერთქმედების და არა ერთი მიზეზის შედეგია, სწორედაც რომ არაორგანული, საქართველოსთვის არაბუნებრივი მიზეზების გამო ჩვენში სისტემური მსოფლიო ხედველობრივი კრიზისია. მიზეზების გრადაცია კი ფრიად ფართო; დაწყებული ყოფითი რუსოფობიით და ლგბტ–ტერორიდან ენჯეოშნიკების მხრიდან, დამთავრებული ოჯახის ინსტიტუტისდანგრევით, ტრადიციული ფასეულობების დევალვაციით და დაბალი სოციალური პასუისმგებლობის „წარმატებული“ ქალებისმოძალებით ეკრანებზე, როგორც ორიენტირიმოზარდი თაობისათვის და ა.შ. ასეა, გზაჯვარედინზეყოფნისას, ხშირად სიცრუე ანაცვლებს სიმართლეს, ქმნის ცრუ საბაზისო იდეებს და მასზე როგორც„ქვიშაზე სახლს“ ფინაჩი ევრო ატლანტისტების მიერშენდება ბარაკული ტიპის ნაგებობა პირობითი სახელწოდებით – „ევროპული საქრთველო“, არსითკი „სატრანზიტო დერეფანი“, ბოშათა ბანაკის და რიპრიორიტეტებითურთ. როგორც იტყვიან; მოძებნესათავე და ბევრ რამეს გაიგებ_ო!

„მე ვერაფერს შემოგთავაზებთ გარდა სისხლისა, მძიმე შრომისა, ცრემლებისა და ოფლისა. ჩვენ წინმძიმე განსაცდელი გველის. მრავალი თვის გატარება მოგვიწევს ბრძოლასა და ტანჯვაში…“ თუ ვინმესდაავიწყდა ან არ იცის, შევახსენებ ვისი სიტყვებიცაა – სერ უინსტონ ჩერჩილის. ნათქვამია ისინი, 1940 წლის 13 მაისს პრემიერის თანამდებობის დაკავებისას. ითქვა ხისტად, საქმიანად დაპატიოსნად, გამოწვევების ადეკვატურად და თქვენ გგონიათ საქართველო განსხვავებულმდგომარეობაშია? არა, მაგრამ რომელი ქართველიპოლიტიკოსი, ან მით უფრო პრემიერი იქნებაიმდენად გულწრფელი და თამამი ერის წინაშე რომპირდაპირ, როგორც ნამდვილმა პატრიოტმა გვესაუბროს გამოწვევებზე და მიგვითითოს გზაზე, რომელიც სავსე იქნება „სისხლით, მძიმე შრომით, ცრემლებითა და ოფლით…“? ნაცვლად ამისა, თავისმოქონვის სტილი, ჰარი–ჰარალეობა მოსახლეობისსრული გაღატაკების, ნატოში და ევროკავშირშიშესვლის უპერსპექტივობის ფონზე – უკვე მერამდენე წელია ურა–პატრიოტიზმი და დემაგოგია არის მოდაში. მერამდენე დეკადაა, რაც ერთ დროსმდიდარ და ამაყ ქვეყანას, ტრაგიკული, მაგრამულამაზესი ისტორიით პრიტონად გარდაქმნა სცდილობს მავანნი.

მაშ ასე, რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილის გრიგორი კარასინის შეფასებით; “ბოლოდროს გახშირდა ქართველი პოლიტიკოსების, მათ შორის ახლადარჩეული პრეზიდენტის სალომე ზურაბიშვილის, პრემიერ–მინისტრის მამუკა ბახტაძისდა საგარეო საქმეთა მინისტრის დავით ზალკალიანის მხრიდან მკვეთრი განცხადებები. ისინი საუბრობენ ნატო–ს მიმართულებით დაჩქარებულ სვლაზე, ასევე იმაზე, რომ თითქოს რუსეთი მთელი დემოკრატიული ევროპისთვის საფრთხის შემცველია…» რა ხდება? არადა სულცოტა ხნნის წინ მისმა უშუალო ხელმძღვანელმალავროვმა, უსურვა ზურაბიშვილს გამხდარიყო ყველა ქართველის პრეზიდენტი, დაუდასტურაკეთილ განწყობა და მერამდენედ გამოთქვა იმედირუსულ–ქართული ურთერთობების გაუმჯობესებისა შემდეგ კონტექსტში: „ზურაბიშვილი იყო საგარეოსაქმეთა მინისტრი და ჩემი პარტნიორი 2005-2006 წლებში“. სამწუხაროდ ჩვენს შორის მიღწეულიზოგიერთი შეთანახმება არ იქნა შესრულებული ქართული მხრიდან… როდესაც ჩვენ დავასრულეთ მოლაპარაკებები რუსული სამხედრო ბაზებისგაყვანის შესახებ, იქვე შევთანხმდით საერთო ანტიტერორისტული ცენტრის შექმნაზე. ეს იყოდეტალურად დამუშავებული შეთანხმება, სამწუხაროდ ქართულმა მხარემ მოგვიანებით უარიგანაცხადა ამ ცენტრის შექმნაზე… სამწუხაროა, რადგანაც მათ გაწყვიტეს კომუნიკაციის კიდევ ეერთიხაზი“. პირველივე მესიჯი საქმესთან დაკავშირებით და თუ ვინმეს არ ესმის მისი ნათქვამის მნიშვნელობა გეტყვით; ეს ცენტრი თავის დროზე რომ გახსნილიყო, 2008 წლის კონფლიქტი სხვაგვარად გადაწყდებოდა, შესაბამისად მომდევნო მოვლენებიც ჩვენს სასარგებლოთ განვითარდებოდა. ის კი, რაც კარასინმა გააჟღერა ორიოდე დღის წინ„ყვითელი ბარათია“, რომელიც წაყრუებას მოჰყვა. “Включение дурачка“, ხომ ალასანიას და „ნაცების“ კადრებით, გადატენილ საგარეო უწყების საფირმოსტილია. მოკლედ, ქვემოთ პუნქტობრივად აგიხნითთუ რატომ, ჯერ კი იმაზე, თუ სინამდვლეში რა მოხდაჩვენთან და შეძლებს კი ზურაბიშვილი გახდეს„ყველა ქართველის პრეზიდენტი“, იქცეს ერთგვარბიფურკაციის წერტილად შიდიპოლიტიკურ დასაგარეო სცენებზე – გაარღვიოს ის მოჯადოებულიწრე, რომელშიც ჩვენი ქვეყანა უკვე მესამეათწლეულია იმყოფება და ერთსა და იგივე ფოცხსაბიჯებს? არა და აი რატომაც; რიგითობის მიხედვით, ისტორიითა, სიმპათია–ანტიპათიის და მითებისმიღმა, მხოლოდ რეალ–პოლიტიკა და სიტუაციისადეკვატურ მოდელირებას შემოგთვაზებთ – ახალიდოქტრინის შექმნის გზაზე პირველი ნაბიჯს, რომელსაც ძალუძს გაარღვიოს ეს მოჯადოვებული წრე და გააერთიანოსსაქართველო. ის, არ უნდა იყოს ტყუილზე დაპროპაგანდაზე აგებული მცირე დოზითაც კი, რაგინდ მტკივნეული იყოსსიმართლე მკითხველისთვის.

არჩევნება ერთი რამ გვიჩვენა, „ოცნება“ ყოველწლიურად კარგავდა იმ მორალურუპირატესობას, რომელიც 7 წლის წინ გააჩნდა. როცა„ნაციონალების“ მიერ მოყენებული ტრავმა იყოგაცილებით მტკივნეული; აპელაციები წამებაზეციხეებში, დაკვეთილ მკვლელობებზე, დემონსტრაციების სასტიკ დარბევებზე უკვე ვერახდენს მობილიზაციას ივანიშვილის ფიგურისირგვლივ, იმდენად არასიმპატიური, ხარბი და რუხიპერსონები გაერთიანდნენ მის გარშემო. თანაც, მისიმომხრეების კონტინგენტი რომლიც სიტყვა–სიტყვითიმეორებს სააკაშვილის ადეპტების მანტრებსროგორც შიდა, ასევე საგარეო პოლიტიკასთანმიმართებაში ვერ შობს მასებში ახალ ტალღას და პერსპექტივას. მთავარს – როდესაც წინახელისუფალთ სიბრიყვით შეჰყავთ ქვეყანაევოლუციურ ჩიხში, ხოლო ამჟამინდელთ არშეუძლიათ მისი აქედან გამოყვანაარკომპტენტურობის გამო. თუკიექსტრაპოლაციას მოვახდენთ, სიტუაცია შეიძლებაშევადაროთ ხრუშჩოვისეულ „დათბობასაც“, რომელმაც იმუშავა პირველ ხანებში, მაგრამრადგანაც ხრუშჩოვი მოქმედებდა სისტემის შიგნითისე რომ, საფუძვლებს არ ეხებოდა, სისტემამბოლოსდაბოლოს ის დაამრაცხა. მსგავს პროცესთანგვაქვს საქმე საქართვლოშიც. რაც კი, სახელმწიფოსხარჯზე გამდიდრების სურვილს ეხება, ეხლანდელიელები ტოლს არ უდებს ყოფილებს და ხალხიყოველივე ამას ხედავს, უბრალოდ არჩევანი როგორცასეთი, ჯერ არ არსებობს. ძველ რომში, მოქალაქეს რომელიც ინიშნებოდა საპასუხისმგებლოთანამდებობაზე უნდა ეჩვენებინაამომრჩევლისთვის ის იარები რომელიც მიიღოხალხის გამო გამართულ ბრძოლებში. რა თქმა უნდა, არ მოვითხოვ გარეგნულად მსგავსი პროცედურისაღორძინებას, მაგრამ შიგთავსით მსგავსი რიტუალისდამკვიდრება აუცილებელია. ამ დროს კი რა ხდება„ოცნებაში“, ის გაძეძგილია სააკაშვილის ლატენტურიმომხრეებით; უიდეობამ, ღერძის არქონამგანაპირობა ლექის აღზევებაც მათ რიგებში. ესარაფერი იქნებოდა, მათი გამოაშკარავება ძალზედ ადვილია სირიის, უკრაინის, „ტომოსის“, ტრამპის დასოროსზე პოზიციების მიხედვით, „ნაციოანელბთან“ საერთო „მემების“ არსებობით და ზოგადად, მოვლენების მიმართ, ერთირეფლექსიით – მაგრამ ამითაც არავინაადაინტერესებული. ისინი კი, როგორადაც არ უნდა ეფიცებდნენ ერთგულებას ივანიშვილს, ანინიღბებოდნენ სააკაშვილისადმი მოჩვენებითისიძულვილით, საჭირო მომენტში, რა თქმა უნდა იქნებიან სააკაშვილის მხარეზე –„დიდის“ და არა„ტექნიკურის“ მომხრეებად მოგვევლინებიან, ლენინისა და სტალინის და არა უხერხემლოხრუშჩოვის გვერდით აღმოჩნდებიან. სააკაშვილი, განსხვავებით ივანიშვილსაგან თავისმილიარდებითურთ და მლიქვნელების არმიით იდეაა– ცუდი, კარგი, ისე რა, მაგრამ იდეაა რომელსაცმრევლი მიჰყვება. რაც 7 წლის განმავლობაში ვერშ ემოგვთავაზა ივანიშვილმა – გარდა კრემლთანურთიერთობების დალაგების მორცხვიმცდელობებისა, იგივე მანტრებისა რომლებსაც მიშა უტენიდა ხალხს თავში, მაგრამ ნაკლებიინტენსიურობითა და ფანატიზმით. „კადრებიყველაფერს წყვეტენ!“: ამიტომაც არ ღირსკოლექტიური ზურაბიშვილისგანაც ველოდოდოთრაიმე ტიპის გარღვევებს რუსულ მიმართულებაზე – ზედაპირული, გლამურული სულის მატრებელიხალხის საქმე არაა ეპოქალური გარღვევები. ვუტრირებ – მით უფრო „ლეველზე“, რომელზეცშეიძლება ანტიტერორისტული ცენტრის საკითხისწამოჭრა, ან მაგალითისთვის, სხვა ტიპის საქმიანისაუბარის გაბმა რუსთან, სეპარატსტული რეგიონებისდაშოშმინებაში დახმარების სანაცვლოდ. ამისათვისარც მას, არც მის მომხრეებს ზოგადად, არ გააჩნიათმორალური უპირატესობა და სიცხადე, არც„სტრატეგიული მეგობრების“ დაინტერესება, არცნება შეეწინააღმდეგონ ისეთ რეანიმირებულ დათვითდაჯერებულ ძალას როგორიც „ერთიანინაციონალური მოძრაობაა“, მათ მიმართლოიალურად განყობილი ჟურნალისტებისა დამედიაბერკეტების ლეგიონითურთ. აქვე, არ შეიძლებაარ გამოვეხმაურო ზემოთქმულის კონტექსტში„ნაცების“ აკრძალვის იდეაზე აყოლილებს, როგორწარმოგიდგენიათ 800 000_ანი ელექტორტის მქონე პარტიის აკრძალვა 3 000 000-იან ქვეყანაში? გაგიგიათასეთი რამ მომხდარიყო სადმე? პარტია კი არ უნდა ავკრძალოთ–თქო, იდეურად უნდა გააკოტროთ, შენიგზის უპირობო უპირატესობა უნდა აჩვენო მათ, მაგრამ ამისათვის სხვა ტიპის ბაგაჟი და მორალური სიცხადეა საჭირო, თავად ამ მოთხოვნისგამჟღერებელთა რიგებში.

გავაგრძელთ; ამ დროს მოხდა ის, რაცმოსალოდნელი იყო. სააკაშვილმა გააცხადა რომ არსცნობს საპრეზიდენტო შედეგების არჩევნებს დააანონსებს მომხრეების მასობრივ გამოსვლებს და ესმიმდინარეობს კიდეც სხვადასხვა ფორმებით. მიზეზები საკმარისზე მეტია – დაწყებულიუფროსკლასელის სათანადოდ გამოუძიებელიმკვლელობით, კრიმინალის ზრდით, კორუფციისთვალშისაცემი ფაქტებითა თუ ნეპოტიზმით და ა.შ. ასე რომ, თუ გავითვალისწინებთ ხელისუფლების სისუსტეს, სააკაშვილის ადეპტებისმოტივირებულობას, მმართველ პარტიას და ზოგადადსაქართველოსაც, დაუდგა რთული დროება. ამყველაფერმა ერთობლიობაში კატალიზატორისროლიც შეასრულა – თავად „ოცნების“ წიაღშიცდაიწყო ლპობისა და ნგრევის პროცესები, თუმცა სხვა რისი მოლოდინი უნდაგვქონოდა „თიხისფეხებიან გოლიათისაგან“. ივანიშვილის პარტია ინგრევა თვალსადახელსშუა დაუზენაესი სასამართლოს მოსამართლეების ირგვლივმიმდინარე სკანდალი, აისბერგის მწვერვალიამხოლოდ. დამოუკიდებლობის 27 წლის შემდეგაცსაქართველოში არ არსებობს მკაფიო კრიტერიუმი რომლის მიხედვითაც უნდა აირჩიონმოსამართლეები, რაც ყველა გაიძვერას აძლევს საშუალებას დაიკავოს ადგილები უმაღლესსასამართლო სისტემაში და ასევეა ყველასახელმწიფო დაწესებულებაში, ყველა დონეზე. ბესელიას კვალდაკვალ წავიდა არაერთიმმართველი პარტიის საკვანძო ფიგურა, ე.წ. „ძველი გვარდია“ – დანარჩენებს ხალხი ლამის სახეზეც ვერცნობს და დარჩენილების კი რაიმე ტიპის ღირსებაზე ლაპარაკიც ზედმეტია. მოკლედ, „ოცნებაში“ ისეთიმდგომარეობაა რომ სათუოა გადატვირთვამუშველოს – ყველაფერი ძალიან მიშვებული იყო ამწლების განმავლობაში, ძალიან უავტორიტეტო, უცნობი, უიდეო ხალხი შემოიკრიბა ოლიგარქის ირგვლივ, რომელსაც სულ უფრო უახლოვდება„ნაციონალების“ ხროვა მაიდანის ტექნოლოგიებით. თანაც, სადაცაა დაიბადება ახალი, ე.წ. „მესამეძალაც“, რომელსაც ჩვენთან ყველაზე მეტადელოდებიან. გადაჭარბების გარეშე – უმეტესობა, ამის დასტურია საპრეზიდენტო არჩევნებიც! იქ არმისული, ის ჩემი ქვეყნის 50 %, რომლებსაცმობეზრდათ სისხლისმსმელი „ნაციონალები“ დაუუნარო „ოცნებაც“. ერთგვარი „პოჩვენიკები“, „შუალედური გზის“ მომხრეები რომლებსაც ძალუძთ საღი აზრიდან გამომდინარე დაალაგონურთიერთობები რუსეთთან და შესაბამისადრამოდენიმე წელიწადში ააღორძინონ ეკონომიკარუსეთის უკიდეგანო გასაღების ბაზრის წყალობითდა არა კვლავ ევროპული კვოტირებული ბაზრისიმედად დარჩნენ ოკეანის გაღმა პარტნიორის გულისმოსაგებად. ძალა, რომელსაც შუძლია სააკაშვილის მომხრეების მიმართ და „დასავლელიპარტნიორებისადმი“ შიშის გარეშე მოახდინოსახალი პრიორიტეტების დეკლალირებაც – შეუძლიათამამი გარღვევები მოახდინოს აფხაზურ და ოსურმიმართულებებზე, შეუძლია თანასწორად ესაუბროს პუტინს, მიკიბ–მოკიბვის გარეშე. არ გამოვრიცხავრომ თავად ივანიშვილმაც გააკეთოს ეს – „მოკლასსაკუთარი შვილი“, ჩარეცხოს ძველი, რომ დაეხმაროსახალ ძალას ინსტიტუციონალიზაციაში, ანდა უარეს შემთხვევაში – არ შეუშალოს მას ხელი.

ჩვენი ქვეყნის ერთ–ერთი ძირითადი პრობლემაიმაში მდგომარეობს რომ არ გვყავდაგამაერთიანებელი ლიდერები, საქართველოს ყველაპრეზიდენტთან უამრავი შეკითხვები არსებობს და არც ერთი მათთგანი არ გამოდგება „მამა–დამფუძნებლად“. თითოეულ მათგანს, დღემდემრავალი მომხრე ჰყავს და კიდევ უფრო მეტი მტერი. ქართული საზოგადოების გრადაცია ფართოა სწორედ რომ ამის გამო – არ გვყავს ჩვენი ბენ–გურიონები, მოშე დაიანები და ჯეფერსონები, ლიდერებირომლეთა ირგვლივაც იარსებებდა პასიონარულისაზოგადოების სრული თანხმობა. აქ თითოეულპრეზიდენტს რა თქმა უნდა არ დავახასიათებ, მაგრამხელისუფლებიდან მათი წასვლა რომ საზოგადოებისუფრო მეტ ფრაგმენტაციას იწვევდა, ფაქტია. კონსენსუსის კი, ერთადერთი რგოლი ამ ჯაჭვში იყოდა არის ევროატლანტიკური იდეა, ბლეფი რომლისპროვაიდერებია დასავლეთის მიერ აღრზრდილიპოლიტელიტა და რომელსაც ასაზრდოებს ყოფითირუსოფობია. რომლითაც თავის მხვრივ, გაჟღენთილიასახელისუფლებო და მედია რგოლების უმეტესობა. ყველაზე საოცარი ის არის რომ ზუსტადსაწინააღმდეგო, რუსოფლია შეინიშნება ჩვეულებრივადამიანებში, მაგრამ ისინი სტრუქტუირებულნი არ არიან.

დრო აღარ გვაქვს – ამასობაში კი, ივანიშვილიარჩევანს აკეთებს ისევ და ისევ ხალხზე რომელთაც არ შეუძლიათ იდეების გენერირება დასიმართლისათვის თვალებში შეხედვა, პოლიტკოსებზე ვინც დასნეულებულნი არიან, ან დაკარიერა გაიკეთეს რუსოფობიით და მიშასდროინდელი რეფლექსებით გამოირჩევიან. არადა სიტუაცია ქვეყანაში დაახლობით ასეთია – ჰგავს ქალს რომელიც გადამწიფებულ ნაყოფსატარებს, ასე თუ ისე მან უნდა იმშობიაოროს, უნდაშვას შემდეგი საფეხური!.. მაგრამ საკითხი დგას შემდეგნაირად – ივანიშვლმა ხელოვნურად უნდაგამოიწვიოს მშობიარობა და ამით „ახალი ძალის“ თანაავტორი ან მშობელი აღმოჩნდეს. ანდა მოჰკლასნაყოფი და შემდეგ, თავად მოიკლას სააკაშვილისმომხრეების მიერ, ან მიუშვას დიალექტიკურიპროცესი თვითდინებაზე და მოკლულ იქნასსააკაშვილთან ერთად მისი ნების საწინააღმდეგოდ დაბადებული ნაყოფის მიერ – რას აირჩევს ის? აიროგორ დგას დღეს ეს საკითხი საქართველოში, სოფოკლეს დრამატურგიაზე უფრო მძაფრად – „ან–ან“, თავისუფალი, ნებელობითი, სახელმწიფომოღვაწის და მეცენატის ჭკვიანური საქციელი თუბედისწერის მძევალი ოლიგარქის და ბუღალტერის ქცევითი მოდელი. გამოსავალი არის –“ოცნების” დაშლის შეჩერება მხოლოდ მათი რიგებისგადაფორმატირებას შეუძლია და ასევე ახალ იდეასრომელიც მათ საშუალებას მისცემთ გადააფასონფუნდამენტური ცნებები, რაც უკვე ახალ რაკურსში დაანახებს „ოცნების“  ბონზებს, როგორც„სტრატეგიულ მოკავშირეებს“, „ისტორიულმეგობრებს“ და „მტრებსაც“ – ასევე კონფლიქტებისგამომწვევ მიზეზებსა და ქვეყნის ახალ პრიორიტეტებსაც.

იბადება ახალი სამყარო და ბრმა უნდა იყო რომ ვერხედავდე; ის უფრო ავია, პრაგმატული, უფრონაციონალისტურია ვიდრე ძველი სამყარო. იტალიაში სალვინია – პუტინის ფანატი, მერკელს ყურში„ალტერნატივა გერმანიისათვის“ სუნთქვა ჩაესმისდა თავადაც ეკეკლუცება რუსეთს, ესპანეთსკატალონიის პრობლემის გამო დაშლა ემუქრება, „ბრექსიტმა“ ბრიტანული საზოგადოება გაჰყო, უნგრეთიდან სოროსს აძევებენ, ავსტრიაშიულტრა–მემარჯვენეებია, საფრანგეთში ფაქტობრივად სახალხო აჯანყებაა, „რედნეკ“ ტრამპს სირიიდანჯარები გამოჰყავს, ამერიკის ერთგული „ქოფაკი“ არაბული ქვეყნები კი ერთი მეორის მიყოლებითიწვევენ რუსეთს, რომელმაც ბოლო წლებისგანმავლობაში შეძლო და დაარწმუნა ყველა რომმისი სიტყვები არ სცდება საქმეს. თურქეთი, რომელსაც აჭარაზე უჭირავს თვალი –„საქართველოს ისტორიული მეგობარი დასტრატეგიული პარტნიორი“, დღეს თუ არა ხვალიქცევა თეოკრატიულ ისლამურ სახელმწიფოდ დასრულიად უნიჭო, ანდა სოროსზე და გლობალისტურწრეებზე ორიენტირებული ქართველი პოლიტიკოსიუნდა იყო, რომ ვერ დაინახო მსოფლიოში მიმდინარეცვლილებები, რომ ისევ და ისევ სექტანტისშემართებით უნერგო ქართველ ხალხს ათიოდე წლის წინანდელი შავ–თეთრი შტამპი, სადაც რუსეთი„აბსოლუტური ბოროტებაა“ და დასავლეთი კი„აღთქმული მიწა“, რომელიც ჩვენ ხელგაშლილიგველოდება. უნდა დავიწყოთ გადაფასება სულთავიდან–თქო და ერთიანად ყველა სფეროდან – კერპების მსხვრევით გამოწვეული ტკივილიც კი უნდაავიტანოთ, რდგანაც აღარ გვაქვს ასარჩევად საქმე! მაგრამ ეს აღარ იქნება ის „ოცნება“ რომელსაც შევეჩვიეთ, მითუმეტეს თუ კატარსისგავლილი, ის„მესამე ძალას“ შეერწყმება, პრინციპში ეს სხვა საქართველოც იქნება!

ჩვენს მიერ განვლილ გზას რომ გადავხედოთ, დავიანახავთ რამოდენიმე განტოტებას რომელიცკატასტროფული აღმოჩნდა შედეგებით: მაშინ, ცოტა ვინმე თუ ფიქრობდა ისეთი ნაბიჯებისდამღუპველობაზე როგორიც გამოუცდელი დაანტროპოსოფიით გატაცებული გამსახურდიას არჩევაიყო საქართველოს პრეზიდენტად, აფხაზეთშიშეიარაღებული ფორმირებების შეყვანა, იმმომენტისთვის, დასუსტებული, მაგრამ ერთ დროსსაქართველოს მსხნელი რუსეთისგან მტრის ხატის კულტივირება და შემდეგ ოკეანის გაღმელზესახელმწიფოზე ორიენტირის აღება, ისეთს – როგორც არაკონტროლირებადი, მაგრამ მაინც ჩვენიცხინვალის დაბომბვა. აბსოლუტური თავისფლებისჰიპნოზის ქვეშ მყოფნი და თანამედროვე ტიპისსახელმწიფოებრიობის გამოცდილების არმქონენი ჩვენ სისუელეებს ჩავდიოდით, შიგადაშიგდანაშაულებებსაც – მშენებლობის, არავითარიუნარები არ გააჩნდა 90-ანების პოლიტელიტასროდესაც მათ ხელში ძალაუფლება აღმოჩნდა, დანარჩენები კი ნაკვალევს მიჰყვენ. მითოლოგემებით გადავსებული სამყაროდანგამოსულები და აგრესიულები (მაგრამ მათიმემკვიდრეებისგან განსხვავებით პატიოსნები), გამსახურდიას მომხრეები დარჩნენ თამარ მეფისდროინდელი ქაცევის შაბლონების ტყვეობაში. „დინების საწინააღმდეგოდ მოცურავე“, როგორც ბუშ-უფროსმა გამსახურდია დაახასიათა, თანამედროვე სამყაროში თავადაც დიდხანს ვერგაძლებდა – ღმერთმა აცხონოს მისი სული.

ქართული სახელმწიფოებრიობის მშენებლობისმეორე ეტაპი რაღაც მომენტამდე ალბათუნივერსალურია მთელი პოსტსაბჭოთა სივრცისთვის; ყოფილი კომუნისტები წარმოგვიდგნენ ახალირესპუბლიკის ერთგვარ ნოვატორ მშენებლებად. შემდეგ გარდამავალი ეტაპი, ბანდიტიზმი, ნარკომანია, მოსახლეობის ტოტალური გაღატაკება, საკუთრების გადანაწილება, მოკლედ, არავისმიწადა აქ კი უკვე, ჩნდება ეპოქის მთავარი გმირი, აშშ. კომპარტიის სკოლის არზრდილს, მაგრამ უკვე ხანშიშესულ შევარდნაძეს ენ–რაოდენობის პრობლემებიდაუგროვდა, ხოლო ინსტიქტები დაუბლაგვდა, სამაგიეროდ წამიერი სარგებლის რეფლექსი მას აშშ–ს მკლავებში აქცევს, რასაც ამ დროს ქაოსშიჩაძირული რუსეთი განცვიფრებული შესქერის. მშენებლობის ეს ეტაპი, გარეგნულად ანგლო–საქსონურია, დიდწილად კი მულაჟი – არაუმეტეს. რათქმა უნდა, არავინ აპირებდა საქართველოზედახმარებას კეთილშობილური გრძნობების გამო, აირუსეთთან ცივილიზაციურ დაპირისპირებაში კი ბატონო – გვიყენებდნენ სრული პროგრამით. აი ასენელ–ნელა, ჩვენი სამშობლო იქცევა პაიკად „დიდსაჭადრაკო დაფაზე“, დგამს პირველ ნაბიჯებს ახალი მისიის მოპოვების გზაზეც – ერთგვარი ისრაელის (რათქმა უნდა საკუთარი პალესტინით), „მოდარაჯექოფაკისა“ კავკასიის მიმართულებით. პარალელურად ინერგება აგრარულ–ინდუსტრიულიქვეყნისათვის პრინციპულად ახალი სოციალ–ეკონომიკური პირობები, რის შედეგებსაც დღემდე ვიმკით – მდიდარი და სტუმართმოყვარე ხალხისგანვიქეცით სერვისპერსონალად და იაფი მუშახელისწყაროდ მეზობელი თურქეთისათვის, ბედისირონიით ქართული მმართველი კლასის მიერ„ისტროიულ მეგობრად და სტრატეგიულპარტნიორად“ წოდებულის.