– Repetio est mater studiorum, „განმეორება ცოდნის დედაა“- ო! ჰოდა, ბარემ X_ეპიზოდის_„თ“_ნაწილის თაურარსის მიმოხილვით დავიწყოთ ჩვენც. რათა არ იყოს მკითხველი იძულებული დროის არქონის შემთხვევაში, წინა ნაწილს დაუბრუნდეს თემაში ჩასაწვდომად. ასევე, იმ ტრადიციის გასაგრძელებლად, როდესაც კი არის მისასალმებელი ციკლის პირველივე ეპიზოდიდან წაკითხვა, მაგრამ აუცილებელი როდი. შევჩერდით რა, ე.წ. ღერძულ დროზე. იმ საკვანძო მომენტზე კაცობრიობის ისტორიაში, როდესაც შენი ვერსიით დავით, ერთმანეთს დაშორდა „ტრანსცენდენტული“ და „საერო“ სამყაროები. იქ აღნიშნე რომ, მაგ ეპოქის მერე ჩვენ ღმერთებთან ერთ ხაზზე აღარ ვიმყოფებით და ეს ფენომენი, კოგნიტიურ რევოლუციას შეადარე. აი, როდესაც ისინი ჩვენი მეზობლები, ნათესავები, მეტოქეები, მტრები ან მეგობრები კი აღარ არიან, როგორც მაქამდე. არამედ, – „ვერტიკალი“, მკაცრი იერარქია დამყარდა მაშინ, და გაჩნდა ე.წ. „ზედა–ქვედა“ სამყაროები …
– დავაზუსტებდი ჯემალ; კარლ იასპერსის მიგნებაა ეს, რომელსაც ვიზიარებ დათქმებით და ჩემეულ ინტერპრეტაციას ვაძლევ მხოლოდ; რაც დანარჩენს შეეხება, კი ბატონო, – „ჰორიზონტალური სამყარო“ ნაცვლდება „ვერტიკალურით“ და ეს უმნიშვნელოვანესი იდეა, ჩვენი ცივილიზაციის ქვაკუთხედად, – ასე ვთქვათ განვითარების „დრაივად“ და დღევანდელობის განმაპირობებელ ალგორითმადაც იქცა. ანუ იმათ, რამაც სხვა დანარჩენთან ერთად ასახვა ჰპოვა ყველა ტიპის საცივილიზაციო ხასიათის სფეროზე. კერძოდ, – დაწყებული საყვარელ ქალთან ნატიფ დამოკიდებულება-თამაშის დინამიკით და პატრიარქალურ-ოჯახური ურთიერთობების ვერიფიკაციით ჯანსაღი თაობების კულტივირების მიზნით. წარმოიდგინე და პასტორალით გამოწვეული რეფლექსიითაც კი, პროზა-პოეზიის მეშვეობით. გაგრძელებული მრევლ-ქურუმების კავშირის რიტუალიზაცია-სტატიკურობის დამყარებით. ასევე, იდეალური სახელმწიფო ფორმაციების ძიება-მშენებლობებით და რა თქმა უნდა მატერიალური კულტურის მაღალი ნიმუშების შექმნა-სტანდარტიზაციით დამთავრებული. ლამის ყველაფრით რა, და ყველაფერზე აისახა-მეთქი, რაც კი დღეს „კანონიკურად“ მიგვაჩნია. „საზრისთა სამეფოს“ პრეროგატივაა და არსებითად განგვასხვავებს ცხოველური სამყაროდან.
– ჰმ, და რასაც ასეთი გამალებით ებრძვის მთელი ეს მემარცხენე ლიბერალური კლასტერი…
– კი ბატონო, უკიდეგანო უბირობა, „вещизм“-ი და ა.შ., ესეც ხომ „ღერძულ დროში“ დიდი მასწავლებელების მიერ გაღვივებული დისკურსის გვერდითი და ბუნებრივი ეფექტებია. რადგან არ არსებობს წესრიგი ქაოსის გარეშე. ისღაა აქ პათოლოგია, რომ გარკვეულ ძალებს, ამის დომინანტ ხაზად წარმოჩენა სურს, ლამის პროგრესის დეტერმინანტად. მამაძაღლების იმ „ლეგიონს“ ვგულისხმობ, რომელსაც კაცობრიობა ბიო-მასად, და სოციალ-დარვინისტული ხასიათის კონცეფციები კი, საკუთარი ამორალური ძალაუფლეფლების გამყარების საშუალებად მიაჩნია.
– არადა აშკარაა, რომ სიმართლე საპირისპიროშია! რასაც მთელი მითოლოგია, ისტორია და კაცობრიობის სულისკვეთება გვიდასტურებს. ნუთუ იმაზე მეტად ხარ ჩახედული საგანში, ვიდრე ამას დაწყებითი კლასი, ტიკ-ტოკი და „ყვითელი“ ტელევიზიები მოითხოვს!
– ჰოდა, პირველ ყოვლისა იმიტომაც დაიძრა „ღერძულ დროში“ ეს ამაღლებული პროცესი, რომ მხოლოდ მაშინ გაჩნდა სურვილი-გამოცხადება ადამიანში, აეშენებინა ჰედონიზმის, მომხმარებლობისა და ინსტინქტების საპირწონე საერო სამყარო, – ტრანსცენდენტური, ან/და იდეალური ნიმუშების მიხედვით. საგზაო რუკად აირჩია-თქო კაცობრიობამ მაშინ ის, რაზეც დღეს მემარცხენე ლიბერალიზმის ადეპტები სამკვდრო-სასიცოცხლოდაა გადაკიდებული და არქაიკად ნათლავენ. ანუ, უფრო მარტივად რომ ითქვას თემაში ნაკლებად ჩახედული მკითხველისთვის, – იმ მიზეზის გამო, რომ მაქამდე კაცობრიობამ უბრალოდ არ იცოდა ისეთი ცნება, როგორიცაა „სრულყოფილების ვექტორი“. და თუ რატომ დავიწყე ასე შორიდან, ვგონებ უკეთ გასაგები იქნება მისთვის, როდესაც ნობელის პრემიის ლაურეატის, კოლუმბიის უნივერსიტეტის პროფესორის, ჯოზეფ სტიგლიცის სტატიიდან, „ნეოლიბერალიზმის დასასრული და ისტორიის აღორძინება“ ციტატით შევეშველები მას ამ ჩვენს მიერ წამოჭრილ და რთული საკითხების გათავისება-აღქმაში. ის მთავრდება შემდეგნაირად, – „ერთადერთი გზა ჩვენი პლანეტის და ცივილიზაციის გადარჩენის, არის ისტორიის აღორძინება. ჩვენ უნდა ავაღორძინოთ განმანათლებლობა, და ხელახლა ავაფრიალოთ მისი ფასეულობების დროშა, – თავისუფლებების, ცოდნის პატივისცემის და დემოკრატიის მივიწყებული იდეალები“. ამბობს ის და …
– მერედა, თუ ჯერ კიდევ ციკლზე ახლადშემოერთებულებიდან, ვინმესთვის მაინც გაუგებარია რა იგულისხმება ამაში და თუ რატომ გამოიყენე ბოლო ეპიზოდის წანამძღვრად სტიგლიცის ეს მოსაზრება. მაშინ უფრო მეტი სიცხადისთვის, ასევე კიდევ ერთი კლასიკოსის, ნობელის პრემიის ლაურეატის, დიდი გერმანელი ეთოლოგის, კონრად ლორენცის დიაგნოზით შეგეხიდები და მეტად დავუმარცვლავ ჩვენს ეპიკურ წამოწყებას. მისი წიგნის „ცივილიზებული კაცობრიობის რვა მომაკვდინებელი ცოდვის“, მე-6 თავში ვკითხულობთ; „ლიბერალური დემოკრატიის ამჟამინდელი ფორმა რყევის კულმინაციურ წერტილში იმყოფება. იმ საპირისპირო ბოლოს კი, სადაც ქანქარა არც თუ ისე დიდი ხანია დევს, – იყო ეიხმანი და ოსვენციმი, ევთანაზია, რასობრივი ზიზღი, ხალხთა განადგურება და ლინჩის სასამართლო. ჩვენ უნდა გავიგოთ, რომ წერტილის ორივე მხარეს, სადაც გაჩერდებოდა ქანქარა, ოდესმე რომ მოსულიყო წონასწორობაში, არის ჭეშმარიტი ფასეულობები. „მარცხნივ“ – პიროვნების თავისუფალი განვითარების ფასეულობა, „მარჯვნივ“ – საზოგადოებრივი და კულტურული ჯანმრთელობის ფასეულობა და ა.შ. მხოლოდ უკიდურესობები და ექსცესებია არაადამიანური ნებისმიერ მხარეს. ყველაზე ცუდი, მაინც ისაა, რომ ეს იდეოლოგიური რყევები არათუ არ ქრება, არამედ მთელ სისტემას კატასტროფამდე შერყევით ემუქრება. მეცნიერის საქმე კი ის გახლავთ, რომ შეეცადოს გამართოს გარდაუვალად აუცილებელი მუხრუჭი ამ სატანური რყევებისა“. ასე და ამგვარად, – კაცობრიობის ამ დიდი მასწავლებლებლების დიდაქტიკური ჩაჭრების დახმარებით იქით შეგვიძლია წავიყვანოთ, – რომ თუ მათი ავტორიტეტული აზრის მეშვეობით მოვახერხეთ და გადავღეჭეთ წამოჭრილი საკითხი სათანადოდ, და თან ჩვენი საუბრების ლაიტმოტივის კონტექსტში შევძელით ეს. ასე ვქთვათ, დავიყვანეთ კომიქსის დონეზე ფაბულას გაშუქება-გაშლა და მკითზველზე „infotainment“_ის მეთოდით მიწოდება. დანამდვილებით გვეცოდინება, რომ მაქსიმალურად ფართო აუდიტორიისთვის გასაგები გახდება შემდეგი – „ღერძულ პერიოდში“ გაჩენილი ალგორითმის წყალობით კი გაჩნდა ტრანსცენდენტური ორიენტირები, მაგრამ დროთა განმავლობაში იქცა „მარჯვენა“ და „მარცხენათი“, ათასგვარი კვაზი_იდეოლოგიებისა და ერზაც_რელიგიების საკვებ მასალა-ნარატივებად. რაც, ჟამთა სვლასთან ერთად მრუდდებოდა, ქუცმაცდებოდა და ფრაქტალებად იქცეოდა. წვრილ-წვრილი პარტიების სამოქმედო პროგრამებზე და ამა თუ იმ ეპოქის ბელადთა ფსიქოტიპზე ისახებოდა …
– შესაბამისად, არა მხოლოდ მათ ქცევას, არამედ ფორმაციების არსსაც განაპირობებდა და ა.შ. ანუ, საერთო ჯამში გვაშორებდა რა, იმ უნიკალურ ეპოქაში აღმოცენებულ ჭეშმარიტ ცოდნას, ბუნებასთან და უმაღლეს იდეალისადმი სწორ დამოკიდებულებას. მოკლედ, „ღერძული დროის“ მერინდელი ერთი სპარსული ლეგენდაა, – ღმერთს სარკე ჰქონდა_ო, რომელშიც მთელი სამყარო იყო მოთავსებული. ერთხელაც დაუვარდა და ნამსხვრევებად იქცა. ყველა ადამიანს მოუწია სარკის ფრაგმენტი, რომელშიც მხოლოდ თავს და საკუთარ სიმართლეს ხედავდა მასე მერე.
– ეს პასაჟი ალბათ მათთვის, ვისთვისაც „ლოგოსზე“ უფრო გასაგებია „მითოსის“ ენა. ესე იგი, შენი ჩანაფიქრის სწორი ფორმულირება მოვახდინე, არა?
– როგორც ყოველთვის ჯემალ, და ახლა თუ დამაცლი (იცინის), – ამ ადამიანური სისუსტეების გამო დაქსაქსული მეტა-ნარატივის მონახაზი მინდა შევთავაზო მკითხველს დეტალურად. ანუ, – იმ პერიოდის ისტორიული ექსკურსი, როდესაც სარკე ჯერ კიდევ მთლიანი იყო და ადამიანი მასში საზოგადოებრივი სრულყოფილების ვექტორს, უფალთან მისასვლელ გზას და არამც „პაწა“ ego-ს და მხოლოდ საკუთარ სიმართელეს ხედავდა. ოდნავ კი ვხულიგნობ ახლა, მაგრამ მომეტევება „infotainment“_ის ფორმატში და თან, როდესაც მასობრივ მკითხველს თავაზობ იმას, რაც ძალზე უცხოა მასობრივი ცნობიერებისთვის და ამავე დროს გზამკვლევად უნდა იქცეს მისთვის „საუბრების“ დამთავრებისთანავე (იცინის).
– შეუძლებელი არაფერია და „вроде“ გასაგები უნდა იყოს რატომაც, „нет правильной концепции, нет и правильной перцепции“-ო, არა?
– კი ბატონო, და ჯამში ეს ერთობლივი პროექტიც ხომ იმისათვის იყო საჭირო, რომ დაგვაინტერესებინა აუდიტორია ჩვენეული „საგზაო რუკით“. შემდგომში რომ, – ვერტიკალში მაამებლობა-გაიძვერობით მოხვედრილ და წერა-კითხვის უცოდინარი მაქცია პოლიტიკანების ავლით, – ავტონომიურ რეჟიმში ჩაღრმავებოდა სოციალ-ჰუმანიტარულ პრობლემატიკას ამ „ტოპოსზე“ და ჰიპერ_ტექსტზე დაყრდნობით. რადგან სააკშვილის პერიოდთან შედარებით კი არის უკეთ ქვეყნის და ინდივიდუალური თავისფლებების საქმე, – მაგრამ ეგზისტენციალური გამოწვევების წინაშე მარტოა ქართველი მკითხველი მაინც. ჯერ ერთი, – მის გარშემო წინსართავ „პოპ“-ის გარეშე აღარაფერია დარჩენილი და მაგიტომაც.
– ეგ კი, ყველა სფერო „პაპსადაა“ ლამის ქცეული. პოპ-პოლიტიკა, პოპ-კულტურა, პოპ-მეცნიერება მ-და уж, ужас …
– მეორე კი, – რადგან გადაღებილ-გადმოღებილი „პაპსავიკებით“ სათავეში ახალი სახელმწიფოს აშენება ჯანსაღი რეფლექსიით და მარადისობაზე გათვლილი პრიორიტეტებით შეუძლებელია by default.
– ანუ, ამ პოზიცია-აზრს თუ განვაზოგადებ ახლა, – გამოვა რომ სხვა დანარჩენთან ერთად, ასევე ხელს ვუწყობთ nudge theory_ის (რედ. მიბიძგვის თეორია) თანახმა მკითხველს იმაში, – რომ რელატივიზმით მოცულ ფრაგმენტარულ სამყაროში, შეძლოს და ერთიან ანთროპოლოგიური ხედვის დაბადებას შეუწყეს ხელი ჯერ საკუთარ თავში და მერე გარშემო, ხომ?
– კი, და რომ ამის გარეშე, პოსტმედერნისტული გარემოთი გამოწვეული „das-man“-ის ტყავში არსებობას ბოლო არ მოეღება.აბა, სხვა რა გზაა მითხარი, – თუ არა ჰედონისტურ-მჭრეტელობითი დამოკიდებულებიდან, მოდერნისტულ-ქმედითზე გადავიდეს ხახლი მასობრივად. ეს, თუ სახელმწიფოში და არა ბოშათა ბანაკის დარ ლიმიტროფ წარმონაქმნში სურთ ცხოვრება. და განა არ მესმის, რომ მრავალწლიანი, აღვირახსნილი ნეოლიბერალური სატელევიზიო პროპაგანდის, უვიცი და დემაგოგი პოლიტიკანების ხელში აღზრდილთათვის ეს საკმაოდ რთული და მტკივნეული იქნება …
– სიმართლე გითხრა, კი მეეჭვება მისიის წარმატება, მაგრამ გეთანხმები მეთოდებში და მოგყვები დასკვნებში მაინც. ქართული სახელმწიფოს „მასხრად აგდება“ დაუშვებელია და ბოლო-ბოლო ამ კატასტროფულ ვითარებას რაღაც უნდა ეშველოს!
– ეშველება, ვფიცავარ ჩემს პატარა ალექსის! ოღონდ მონდომება მითხარი შენ, – იაპონიამ მეიძის რევოლუციით 10-15 წელიწადში ფეოდალიზმიდან ულტრა_თანამედროვე სამყაროში შეაბიჯა. ისე რომ, არც ულამაზესი ტრადიციები დაკარგა და თან მოწინავე ქვეყნების ხუთეულში დაიმკვიდრა ადგილი! ესღაა, რომ სამურაები და არა ვაჭრუკანები ჰყავდათ სათავეში. მაგრამ, ეს როგორც იტყვიან „დეტალებია“ (რედ., სევდანარევი ღიმილი სდევს თან ამ სენტენციას). იცი რა, – სულიერი გამოცდილება მემკვიდრეობით როდი გადადის და ამიტომ, ყველა თაობას უწევს თავიდან დაწყება. შენ, ერიკ ბერნის „სამი თაობის თეორია“ გემახსოვრება და მკითხველს კი შევახსენებ, რომ ის შემდეგს გვასწავლის; უფროსი თაობა შეცდომებს უშვებს. საშუალო თაობა, ცდილობს არ დაუშვას წინა თაობის შეცდომები, მაგრამ თავისას უშვებს. უმცროსი თაობა, ცდილობს რა, არ დაუშვას საშუალო თაობის შეცდომები, მაგრამ თავის შეცდომებს უშვებს და ხშირად ერთი–ერთში იმეორებს ბაბუების შეცდომებს_ო. ხოდა, ეს არა მხოლოდ შეცდომებს ეხება ახლა. არამედ სიქველეებს, სწორი ხედვების გამოისობით მიღწეულ წარმატებებსაც და ა.შ. იქით მიმყავს ჯემალ. აი, რომ არც ერთი თაობის შეცდობა არ იყო რევიზირებული „მრგვალი მაგიდის“ ფორმატში ზოგადეროვნულ დონეზე და ყოველ ჯერზე ფორმით სხვა, მაგრამ შინაარსობრივათ იგივე შეცდომებს ვუშვებდით მთელი ეს უკანასკნელი დეკადები. ამის ბრალიცაა ეს ვითარება-თქო. ასევე არანაკლებ მნიშვნელოვანი მომენტი, – კაცი არ ფიქრობდა მთელი ეს წლები ზოგადსაკაცობრიო კულტურული მეხსიერების გაღვივება-შენარჩუნებას. სიტყვაზე, ანდა იმის იმპლემენტაციას ერში რაც შემოგვრჩა საბჭოეთის პერიოდიდან ე.წ. „წითელი ინტელიგენციის“ წყალობით. რომელიც ამ სოროსის ხასებმა უბრალოდ ჩარეცხა. კითხეთ აბა ამ თაობას ვინ არის კატონი, ფრანცისკ ასიზელი, რუმი და ა.შ. „ვიკიპედიის“ დონეზე იქნებ გიპასუხონ კიდეც. მაგრამ გაგება-გათავისება რასაც ჰქვია, ანუ მაგ სულით ცხოვრება სულ სხვაა, ხომ!? არადა, ბნელი საბჭოეთის ახალგაზრდების უმეტესობა ცხოვრობდა მაგ ქრესტომატიული პერსონა-მაგალითებით …
– სახელმწიფო და ისტებლიშმენტი უნდა ახალისებდეს მაგას, შესაბამისად სახელმწიფო პროგრამებია შესადგენი ხელახლა!..
– არ გეწყინოს და მეცინება ახლა, – ამ კეთილშობილური საქმის ინდოქტინიზაციით ვინ უნდა იყოს ე.წ. ისტებლიშმენტიდან დაკავებული. გადახედე კონტიგენტს, – ვაჭრები და კურტიზანები დომინირებს ამ ველზე. რამე იდეის მატარებლებიც კი არ არიან, რადგან ყველფერი იმიტაციაა მათში. ხან ლიბერასტიის აპოლოგეტებად გვევლინებიან, ხან ტრამპის, ხან პუტინის ადეპტებად და ა.შ., სიტუაციიდან და არამაც ქვეყნის გრძელვადიანი ინტერესებიდან გამომდინარე. რადგან არაფერს არ ატარებენ საკუთარ თავში და მაგიტომაც ვერ ქმნიან რამე ღირებულს და ფასეულობების რა შენარჩუნებაზეა-თქო საერთოდ ასეთი ხალხის ხელში ლაპარაკი. ამათთვის ხომ დუქანია კულტურა და იმდენად დეგრადირებული წარმოდგენებით ხელმძღვანლობენ დარგზე, რომ სავსებით ნორმალურად მიაჩნიათ მაგალითისთის, ვინმე სატელევიზიო კეკელკასაც კი მიაბარონ სფერო …
– დავით, ამ დუნიას ჩვენ ვერ გამოვასწორებთ და თავად ეპოქაა ასეთი – საყოველთაოდ ცნობილია რომ, რეალობის ამ პოსტმოდერნისტულ ვერსიაში ე.წ. „ლიბერასტი“, მყისვე „კონსერვატორად“ გარდაიქმნება, თუ ელექტორალური სტრატეგია მოითხოვს და მომხმარებლის ინსტინქტებით გაჯერებულ, „გუპის მეხსიერებიან“ მასას, ეს ქცევა ნორმად მიაჩნია. მოჯადოებული წრეა, ნამვდილი „ავგიას თავლა“. ასეა, როცა ვერ ხვდები თუ რაა აქ პირველადი და საიდან უნდა დაიწყო საქმის გამოსწორება იმდენად მიშვებულია ყველაფერი. და კიდევ მთავარი აქ, – რადგან ამ ტიპის სოციო-ეკონომიკურ წყობაში, ადამიანი-მასა დომინირებს და არა მოქალაქე კლასიკური გაგებით. მერედა დააკვირდი, ერთმანეთს როგორ გვანან კლონებივით და აზროვნების სტერეოტიპიზაციით გამოირჩევიან. მომხმარებლობა, ინფანტილიზმი, ფიქრზე უარის თქმა და ფულის კულტი. პრიმიტიული ქცევის მოდელი რომელიც აყალიბებს მოსახლეობას წრეებად, აი ესაა ალფა და ომეგა ასეთ წყობებში. ბუნებით არ ვარ ალარმისტი, მაგრამ ნამდვილად მივექანებით უფსკრულში…
– კატასტროფაა კი, და მაგიტომაც გითხარი, თუ სწორად მახსოვს მეექვსე ეპიზოდში. მაგრამ გაგიმეორებ აქაც, – რომ რიგ წარჩინებულ ქვეყნებში მიმდინარეობის საბაზისო დონეებზე გადააზრება ამ ყველაფრის და ჩვენ კი არ ვართ ამ ფერხულში. მიდის, მოდერნისტული ტიპის პროექტებისაკენ სასწრაფო წესით შემობრუნება-თქო. მავანი მეტყვის, რომ ასე სულ იყო და იქნებ რომაული „პლებსის“ თუ ბერძნული „ოქლოსის“ მაგალითებიც მომიყვანოს, მაგრამ არსებითი განსხვავება იმაშია, რომ ისინი არ ამაყობდნენ ამით. პირიქით, ჰქონდათ ორიენტირები, ე.წ. „სულის არისტორკრატიის“ და ღმერთების სახით. მოკლედ, ჩემი ვერსიით, აქ მოხდა ისე რომ, რაღაც ეტაპზე პროცესში ისეთი წრე ჩაერთო, რომელსაც არანაირად არ აწყობს ფუნდამენტური ცვლილებები. რადგან კარგავენ ყველაფერს და მაგიტომ მეტა_ნარატივსაც არქაიკად ნათლავენ. მის ნაცვლად კი, ინსტიტუტების და მეინსტრიმული მედიის მეშვეობით, პროგრესის სახელით ნერგავენ მემარცხენე ლიბერალიზმის ნაირ-ნაირ ფორმებს …
– ასევე, თავ-თავისი კადრების საკვანძო თანამდებობებზე განლაგებით, არა მხოლოდ აკონტროლებს ნეოლიბერალური იდეების ინდოქტრინაციის პროცესს, არამედ პროცესის წარმართვა-მოდელირებას აპირობებს წარმატებით …
– და ეს იმ დროს, როდესაც მთელი პროგრესული კაცობრიობა, ტრამპის ლიდერობით ებრძვის ამ რელიქტებს და ჩვენი ოფიზიოზიც სოლიდარობას უცხადებენ მას ბრძოლაში. მაგრამ თუ რას შობა აქაური deep state_ი ვერ ამჩნევენ, ანდა არ იმჩნევენ. იცი რა, კი ვეცადე იგნორირება მაგრამ მაინც ვერ შევიკავე თავი შენი რეპლიკის შემხედვარე და ორიოდე სიტყვით უნდა ვუთხრა მკითხველს, თუ რა არის სინამდვილეში ეს ყბადაღებული deep state-ი. თუ რას ნიშნავს მასზე მუდმივი აპელაციები, – რადგან იმდენი სპეკულაცია და აბსურდი მოვისმინე ბოლო დროს, რომ წაყრუება არანაირად არ შეიძლება. იმის მიუხედავად რომ ძირითადი თემა რომლსაც ახლა განვიხილავთ აქ, მაგ თემასთან შედარებით, იგივეა რომ მეფე ერეკლეს დაადარო მისი ფინაჩი კრიტიკოსები. მოკლედ, ნურავის ჰგონია საქართველოში, რომ deep state-ი ეს მასონებია, რომლებიც ხორუმს ცეკვავენ პენტაგრამის ირგვლივ. სინამდვილეში, ესაა ძლევამოსილი დაჯგუფება რომელიც გაერთიანებულია მსოფლმხედველობით, საერთო პოლიტიკური და ეკონომიკური ინტერესებით და რაც მთავარია, რომელიც მზადაა გამოიყენოს კანონიერი და არაკანონიერი მეთოდები, რათა შეცვალოს ქვეყნის ინტერესები საკუთარით. ანუ, არა სატანსტები და მასონები, არამედ ისინი ვისთანაც ლამის ყოველდღიური შეხება აქვს საქართველოს მოქალაქეებსაც და ა.შ. … (რედ., ცენზურა) ორიოდე სიტყვით დავსძენდიღა, – აი ეს მატრიცა თუ არ გაირღვა ჯერ, სხვაგვარად ვერ მოსთხოვ ვინმეს იმას, რაც ქვეყნის განვითარებისთვისაა საჭირო. მაქსიმუმ კი, რასაც მივიღებთ ამოდენა გარჯის შემდეგ ისაა რომ, მორიგ ჯერზე დაყაბულდება მკითხველი „პურს და სანახაობას“ ფიქრის და მოქმედების ნაცვლად. ახლა კი ვგონებ, მკითხველისთვის ნამვილად უკეთ გასაგები იქნება ციკლის ამოცანები ყოველგვარი გადამისამართებების გარეშე ნობელის ლაურეატებისაკენ (იცინის).
– რაც ნამდვილად უნიკალური მოვლენა და „know-how“_ა ქართული მედია_სივრცისთვის. მერედა, არ დაგვავიწყდეს მთავარი დავით, – გარდა მიმდინარე პროცესის დაანონსებული კეთილსინდისიერი დეკონსტრუქციისა მასობრივი მკითხველისთვის და მათთვის ახალი პარადიგმის შეთავაზების პარალელურად თან. ჩვენ ხომ ქვეყნის წარმატების პროექტი დასადები გვაქს კონკრეტულად იმ პასუხისმგებელი პირებისთვისაც, – „ვისზეც დამოკიდებულია საქართველოს ახალი ისტორიის დაწერა“. მათთვის, ვინც ე.წ. ქართულ ისტებლიშმენტის ჯანსაღ ნაწილს წარმოადგენს ქართული deep state_ის მიღმა. ასევე, იმ შენი მეგობარი ორი მანდილოსნისთვისაც უტყუარი არგუმენტაციაა შესარჩევი ამ კუთხით. მაია ჩხაიძეს და მარიამ ცინცქილაძეს ვგულისხმობ. იმ ქალბატონებს, ვისთანაც საუბარ-გადარწმუნების მცდელობებით დაიწყო ეს „დიალოგები“. პრინციპში, – ვისაც უნდა უმადლოდეს მკითხველი ამ „ციკლს“. წინსწრებით გამოგიტყდები, – ვეჭვობ რომ მსოფლიოში მიმდინარე მოვლენების კვალდაკვალ, ახლა იმავე პოზიციაზე როდი უნდა იდგნენ რაც დაფიქსირებულია პირველ ეპიზოდში. რას იტყვი?
– ჯერ ერთი ავღნიშნავ, რომ სხვადასხვა რეფერენტულ ჯგუფებს მივმართავ ხოლმე, რათა მიზნების მასშტაბებიდან გამომდინარე მაქსიმალურად ფართო აუდიტორია მოვიცვა. ეს კი, ცოდნის და ინფორმაციის მიწოდების სხვადასხვა ენა-მიდგომებს ითვალისწინებს და აქედანაა ეს ნაირ-ნაირი კითხვა-პასუხის ფორმა და უამრავი გადახვევაც მაგისტრალური ხაზიდან. იმედია, რასაც მკითხველი გაგებით მოეკიდება. რადგან ის თემები რომელსაც ვეხები ასეთი ფორმატით, სათანადო გაშლის შემთხვევაში რამოდენიმე ტომის კონტენტად გამოდგებოდა, და შესაბამისად აკადემიური სტილისტიკა ვერანაირად ვერაა გამართლებული ამ საგაზეთო ინტერვიუსთვის. იმის მიუხედავად, რომ ციკლის დამთავრებისთანავე „საუბრები“ წიგნად აიკინძება. მოკლედ, ჩათვალოს გემოვნებიანმა მკითხველმა, რომ ეს ერთგვარი ბოდიშის მოხდაა უნებლიედ მიყენებული დისკომფორტისთვის. მეორე, – რაც კი მაია ჩხაიძეს და მარიამ ცინცქილაძეს შეეხება უშუალოდ. საკმარისად ცინიკური ადამიანი ვყოფილიყავი, გეტყოდი რომ ეს აგრესიული მარკეტინგის ბრალია (იღიმის). მაგრამ სხვაგვარად და სხვა პერსპქტივიდან დანახულ სიმართლეს ვიტყვი. პირველი ეპიზოდის მერე მართლაც ბევრი რამ შეიცვალა დუნიაზე და რა თქმა უნდა გონებაგახსნილ, პოლიტიკურად განათლებულ, და თან ისეთ რაფინირებულ ქალაბატონებს, ვისაც ბათუმლობა „ქითაბით“ ერგო არ გაუჭირდებდათ რეალობაზე თვალის ადეკვატური სწორება. ასევე, ისეთი რაღაცეების გადაფასებაც ფუნდამენტური შრეებიდან, რასაც ესოდენ ოსტატურად ამრუდებდა „მიშისტური“ აგიტ_პროპი მთელი ეს პრეტრამპისტული წლები.
– მოკლედ, ისევ გაგვიგრძელდა და ვგონებ დროა შევჩერდეთ ამ ნახევრადსახუმარო ნოტაზე. ვფიქრობ ასევე, რომ არ იქნებოდა ურიგო, თუ აქვე – წინარე ეპიზოდის მომდევნო და უკვე დანამდვილებით შემაჯამებელი ნაწილი დაანონსდება.
– როგორც გენებოს ჯემალ, გამოცემის მთავარი რედაქტორი შენ ხარ (იღიმის). ვიტყოდი რომ დაგეგმილია პასუხი შემდეგზე; თუ როგორ და რატომ არ უნდა ჩავარდეთ ერთი უკიდურესობიდან მეორეში და რისთვის უნდა დავიცვათ ოქროს შუალედი ადამიანებიან-სახელმწიფოიანა. ასევე, თუ როგორ შევქმნათ სანიმუშო სახელმწიფო იმ ისტორიულ გაკვეთილებზე დაყრდნობით, რომლებზეც ვაპირებ საუბარს. მერედა, ხომ უნდა იცოდეს მასობრივმა და მით უფრო პროპაგანდის წყალობით ტვინ_გამორეცხილმა შპანამ, თუ როგორი იყო ტრადიციონალისტურ-ქრისტიანული ევროპა იქამდე, სანამ გაბატონდებოდა იქ მეინსტრიმული მემარცხენე ლიბერალიზმი. ისიც, თუ რა ფენომენთან გვაქვს მაგ სწავლების სახით საქმე სინამდვიეში. ანუ, სოროსისეული პროპაგანდის და კრეტინული ზრაპრების მიღმა deep state_ზეც. ზოგადად, – თუ რატომ გვთავაზობენ გარკვეული წრეები გადაღებილ სოროსის ხასებს და დუქნის მომღერლებს დღემდე აქ, იმის მაგიერ რომ საუკეთესოთა შორის საუკეთესოებს დაუთმონ სამოქალაქო და მედია ასპარეზი.
– და იდეოლოგიური მარკერები იმდენად თვალშისაცემია აქ, რომ არაა აუცილებელი სტრუქტურალიზმის გენიოსობა, რომ ამოიცო ისინი. ასევე ჩაწვდე მათი ლობისტების მოტივაციას. კარგი დავით, დავემშვიდობები რა მაშინ მკითხველს და შევპირდები, რომ უახლოეს მომავალში შევთავაზებთ წინარე საუბრის გაგრძელება-დასასრულს *
(გაგრძელება იქნება)
ესაუბრა ჯემალ მეგრელიძე
