15 ივნისი აზერბაიჯანელი ხალხის ცხოვრებაში ერთ ერთი იმ ოქროს ასოებით ჩასაწერი თარიღთაგანია, რომელსაც უდიდესი მნიშვნელობა გააჩნია, სწორედ ეს დღეა საფუძველი იმ მნიშვნელოვანი საწყისებისა, რომლებიც განსაზღვრავს ამ ერის მომავალ ცხოვრებას. 15 ივნისი – ეროვნული ხსნის დღეა და ის არ არის მხოლოდ კალენდარული დღესასწაული აზერბაიჯანელი ხალხისთვის, ეს არის დიდი სოციალური, პოლიტიკური და ისტორიული მნიშვნელობის დღე. ამ თარიღის საფუძველი დაუდო ჰეიდარ ალიევმა, რომელმაც განსაკუთრებული როლი შეასრულა აზერბაიჯანის დამოუკიდებლობის შენარჩუნებაში, განმტკიცებასა და განვითარებაში და ის ყოველთვის ეყრდნობოდა საკუთარ ხალხს.
მე-20 საუკუნის მიწურულს აზერბაიჯანმა კვლავ მიიღო დამოუკიდებლობის მოპოვების ისტორიული შესაძლებლობა და მცირე ხნის შემდეგ მისი დაკარგვის საფრთხის წინაშე დადგა. ქვეყანაში ძალაუფლების კრიზისმა კულმინაციას 1993 წლის ივნისში მიაღწია, რესპუბლიკა მოიცვა ქაოსმა და ანარქიამ, კონფლიქტი, რომელიც სამოქალაქო ომის დონემდე მივიდა, პირდაპირ დაემუქრა არა მხოლოდ აზერბაიჯანის სახელმწიფოებრივ დამოუკიდებლობას, არამედ მის ეროვნულ არსებობასაც. ამგვარად, 1991-1993 წლები აზერბაიჯანის თანამედროვე ისტორიაში დარჩა, როგორც უგუნურების, თვითნებობისა და ავანტიურული ექსპერიმენტების პერიოდი. ეს ყველაფერი იმიტომ მოხდა, რომ ახლადშექმნილ დამოუკიდებელ სახელმწიფოს ხელმძღვანელობდნენ ადამიანები, რომლებსაც არ გააჩნდათ ლიდერის თვისებები, მოკლებულნი იყვნენ პოლიტიკური მოვლენების შეფასების, მომავლის დანახვის უნარს და ვერ ეძებდნენ გამოსავალს სიტუაციიდან. ყოფილი ხელისუფლება, რომელიც ვერ აფასებდა მოვლენებს, დღითი-დღე კარგავდა გავლენას მოსახლეობაში და ვერ გამოჰქონდა სწორი დასკვნები მომხდარი პროცესებიდან.
აზერბაიჯანელი ხალხის ეროვნული ლიდერი ჰეიდარ ალიევი ასე ახასიათებდა აზერბაიჯანელთა დამოუკიდებლობის იმ ეტაპს:„აზერბაიჯანი დიდი საფრთხის წინაშე იდგა. იმიტომ, რომ აზერბაიჯანის დამოუკიდებლობის წინააღმდეგ საშინაო ძალები ძლიერი იყო და სხვა ქვეყნებში ზოგიერთ წრეს არ აკმაყოფილებდა ისეთი ქვეყნის სრული დამოუკიდებლობა, როგორიც არის აზერბაიჯანი, რომელიც მდიდარია დიდი გეოგრაფიული და სტრატეგიული მნიშვნელობის ბუნებრივი რესურსებით. სომხეთის აგრესია აზერბაიჯანის წინააღმდეგ და აზერბაიჯანის დასუსტება მისი დამარცხების შედეგად, მეორე მხრივ, შიდა ძალაუფლების ბრძოლამ აიძულა 1992 წლის ივნისში ხელისუფლებაში მოსული ძალები ერთი წლის შემდეგ დაეტოვებინათ ხელისუფლება”.
სომხეთის შეიარაღებული ძალების მიერ აზერბაიჯანული მიწების უწყვეტმა ოკუპაციამ, სულ უფრო დაძაბულმა პოლიტიკურმა ვითარებამ და მოსახლეობის სოციალური მდგომარეობის გაუარესებამ განაპირობა ლიდერის არსებობის აუცილებლობა, რომელსაც შეეძლო ქვეყანა გადაერჩინა ამ უბედურებისგან და ხალხი გაჰყოლოდა. საზოგადოების ყველა ნაწილი დარწმუნებული იყო, რომ ჰეიდარ ალიევი იყო ერთად-ერთი ადამიანი, რომელსაც შეეძლო ახლად დამოუკიდებლობააღდგენილი ქვეყანა გამოეყვანა რთული და აუტანელი სიტუაციიდან. სინამდვილეში, ეს იყო მთელი ერის გულისძახილი. აზერბაიჯანელ ხალხს გადაწყვეტილი ჰქონდა მჭიდროდ გაეერთიანებინა საკუთარი მომავალი ჰეიდარ ალიევის გარშემო. ამგვარად, 1993 წლის 9 ივნისს დიდი ლიდერი დაბრუნდა ბაქოში, ხალხის მოწოდებას გამოეხმაურა და ქვეყანა იხსნა უბედურებისა თუ გასაჭირისგან, სადაც უფრო საშინელი მოვლენები იყო მოსალოდნელი, ვიდრე აზერბაიჯანის დემოკრატიული რესპუბლიკის ბედი. ის დღე გარდამტეხი აღმოჩნდა ქვეყნის ბედისთვის, გადაიდგა მნიშვნელოვანი ნაბიჯი დიდი განთავისუფლებისაკენ. აზერბაიჯანელი ხალხის გადარჩენისკენ მიმავალი გზა პირდაპირ აქედან დაიწყო.
15 ივნისს ჰეიდარ ალიევი აირჩიეს აზერბაიჯანის უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარედ და დიდი რისკების მიუხედავად მან გაბედულად აიღო ხალხის განთავისუფლების მისია.
-„ჩემი ცხოვრება და ჩემი საქმიანობა ეძღვნება მხოლოდ და მხოლოდ აზერბაიჯანის დამოუკიდებლობის შენარჩუნებას და ჩვენი ქვეყნის ამ მძიმე მდგომარეობიდან გამოყვანას”, – განაცხადა ეროვნულმა ლიდერმა, რომელიც პრობლემების გადაჭრისთვის უაღრესად მნიშვნელოვნად თვლიდა სამოქალაქო სოლიდარობას და სტაბილურობას ქვეყანაში: -„თუ რესპუბლიკაში არ არის სოციალური და პოლიტიკური სტაბილურობა, ჯანსაღი სოციალურ-პოლიტიკური გარემოს გარეშე, არც რაიმე სოციალურ-ეკონომიკური პროგრამის ან პრობლემის გადაჭრის საკითხი იქნება“. ჰეიდარ ალიევმა თავისი სამაშველო მისიით დაიცვა საკუთარი ქვეყნის დამოუკიდებლობა, აღმოფხვრა რესპუბლიკაში მძვინვარე სოციალურ-პოლიტიკური კრიზისი და საფუძველი ჩაუყარა განვითარებას.
ამით ქვეყანაში მრავალი წლის განმავლობაში მიმდინარე დაძაბულობა და კონფლიქტი ჩაცხრა და რესპუბლიკა გადარჩა სამოქალაქო ომსა და დაშლას. ჰეიდარ ალიევის დაუღალავი შრომის შედეგად იმ წელს „სიცოცხლის ან სიკვდილის“ ზღვარზე დარჩენილი აზერბაიჯანი გადაიქცა ძლევამოსილ სახელმწიფოდ, რომელიც თავდაჯერებულია საკუთარ მომავალში. 1993 წლის 3 ოქტომბერს ეროვნული ლიდერი აზერბაიჯანელთა აბსოლუტურმა უმრავლესობამ აირჩია პრეზიდენტად.
დღეს ეროვნული ხსნის იდეოლოგიის აღნიშვნა გამოიხატება აზერბაიჯანის დამოუკიდებელი რესპუბლიკის უწყვეტ განვითარებაში და ამ ქვეყნის რეპუტაცია მსოფლიოში კიდევ უფრო იზრდება. დიდი ლიდერის ჰეიდარ ალიევის ხელისუფლებაში დაბრუნების შემდეგ, ქვეყნის სოციალურ-ეკონომიკურმა და პოლიტიკურმა განვითარებამ გადამწყვეტი როლი შეასრულა აღნიშნული სახელმწიფოს გაძლიერებაში, ცივილიზებულ სამყაროსთან მჭიდრო ინტეგრაციის პროცესში ჩართვისა და თანამედროვე საზოგადოების მშენებლობაში, რასაც უზრუნველყოფს აზერბაიჯანელი ხალხის სტრატეგიული ინტერესები. ამრიგად, ეს მნიშვნელოვანი ისტორიული დღე აზერბაიჯანელთა მეხსიერებაში ეროვნული ხსნის დღედ ჩაიბეჭდა და 1997 წლიდან პარლამენტის გადაწყვეტილებით ოფიციალურ დღესასწაულად აღინიშნება.
1993 წლის 15 ივნისს გამართულ მილი მეჯლისის სესიაზე სიტყვით გამოსვლისას დიდმა ლიდერმა გამოაცხადა აზერბაიჯანის სახელმწიფოებრიობის მომავალი განვითარების სტრატეგია და განახორციელა იგი მომდევნო წლებში.
თუ დამოუკიდებლობის მოპოვება აუცილებელი წინაპირობა გახლდათ, მეორე მნიშვნელოვანი საკითხი მისი დაცვა და განვითარება იყო, ეს რეალობად იქცა ეროვნული ლიდერის ნების წყალობით. ჰეიდარ ალიევმა შექმნა ეროვნული სახელმწიფოებრიობის კონცეფცია, მიუხედავად ყველა დაბრკოლებისა, ქვეყანაში სოციალური და პოლიტიკური სტაბილურობა უმოკლეს დროში აღდგა. რა თქმა უნდა, AXC-Musavat-ის მთავრობას შეშურდა ჰეიდარ ალიევის წარმატების და ცდილობდა მის თავიდან მოცილებას. სიტუაციიდან გამომდინარე, პრეზიდენტმა ჰეიდარ ალიევმა ხალხს ტელევიზიით მიმართა.
20 ივნისს მან ბრიფინგი გამართა ადგილობრივი და უცხოელი ჟურნალისტებისთვის, რათა მსოფლიო საზოგადოებისთვის მიეწოდებინა აზერბაიჯანული ჭეშმარიტება.
21 ივნისს ის რამდენიმე ქვეყნის დიპლომატს შეხვდა. ამ სფეროში გატარებულმა პოლიტიკამ რესპუბლიკა საინფორმაციო ბლოკადიდან გამოიყვანა. აზერბაიჯანის ირგვლივ მსოფლიოში ჩამოყალიბებული აზრი პოზიტიური მიმართულებით შეიცვალა. სწორედ ასეთ რთულ პოლიტიკურ ვითარებაში გახდა ჰეიდარ ალიევის დიდი პოტენციალი აზერბაიჯანის დამოუკიდებლობის გარანტი. ეროვნული ლიდერის პიროვნებამ, მისმა უნიკალურმა პოლიტიკურმა მენეჯმენტმა, ქარიზმამ, მონდომებამ და წინდახედულებამ ბოლო მოუღო კრიზისს, ხალხი გაერთიანდა აზერბაიჯანის და აზერბაიჯანული იდეების ირგვლივ. ეროვნული ლიდერის სიბრძნისა და მონდომების წყალობით აზერბაიჯანმა დაიწყო განვითარება, როგორც დამოუკიდებელმა, დემოკრატიულმა, ლეგალურმა და საერო სახელმწიფომ. რესპუბლიკის წინაშე არსებული პრობლემები ეტაპობრივად მოგვარდა, დამყარდა მშვიდობა და პოლიტიკური სტაბილურობა. დაიწყო ფუნდამენტური ცვლილება სოციალურ-პოლიტიკურ, სოციალურ-ეკონომიკურ, სამეცნიერო და კულტურულ ცხოვრებაში, ხალხი გამთლიანდა, დამკვიდრდა სოლიდარობა და ეროვნული ერთიანობა.
დიდი ლიდერის ჰეიდარ ალიევის მიერ განხორციელებული გადაუდებელი სოციალურ-ეკონომიკური, პოლიტიკური და მორალური ღონისძიებების შედეგად, ერთის მხრივ, მოხდა ეროვნული არმიის ფორმირება,რეგულარული შეიქმნა შეიარაღებული ძალები, რომელსაც შეეძლო აზერბაიჯანის ეროვნული ინტერესების დაცვა, ასევე მნიშვნელოვანი ნაბიჯები გადაიდგა სახელმწიფოს კუთვნილი მიწების დასაცავად. მეორე მხრივ, სასიცოცხლო მნიშვნელობის ცეცხლის შეწყვეტას ქვეყანამ მიაღწია 1994 წლის მაისში ყველა პოლიტიკური და დიპლომატიური ინსტრუმენტის გამოყენებით. ცეცხლის შეწყვეტის სასიცოცხლო მნიშვნელობა ის იყო, რომ ამ შეთანხმების შემდეგ დაჩქარდა ქვეყნის ინტეგრაცია მსოფლიო საზოგადოებაში და მიიღეს საერთაშორისო ხელშეკრულებები, შეთანხმებები და ა.შ., რითაც შესაძლებელი გახდა მსოფლიო ბაზარზე შესვლა და მისი ეკონომიკური პოტენციალის ეფექტური გამოყენება. ქვეყნის შიგნით არსებული შედარებითი სტაბილურობით, აგრეთვე აზერბაიჯანის მიმართ მზარდი ნდობითა და ინტერესით საერთაშორისო ასპარეზზე, 1994 წლის სექტემბერში „საუკუნის კონტრაქტის“ ხელმოწერა და მისი განხორციელება დიდი ლიდერის ჰეიდარ ალიევის მიერ შემუშავებული ნავთობის სტრატეგიის განხორციელების ნათელი გამოვლინებაა და დამოუკიდებელი აზერბაიჯანის ეკონომიკური განვითარების კონცეფციის საფუძველს წარმოადგენს. ჰეიდარ ალიევის ხელმძღვანელობით აზერბაიჯანის რესპუბლიკა გახდა ისეთი გლობალური პროექტების აქტიური მონაწილე და ინიციატორი, როგორიცაა უძველესი აბრეშუმის გზის აღდგენა, ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის, ბაქო-თბილისი-ერზრუმის ნავთობისა და გაზსადენების მშენებლობა.
პროგრესი და აღორძინება მოხდა ცხოვრების ყველა სფეროში. ამ მიღწევებმა ჰეიდარ ალიევის გენიალურობის წყალობით გადაარჩინა აზერბაიჯანი განადგურებისგან, გახადა აზერბაიჯანის დამოუკიდებლობა მუდმივი, მარადიული, ურყევი, შეუქცევადი. ჰეიდარ ალიევის უდიდესი დამსახურება აზერბაიჯანელი ხალხისა და მათი ისტორიისადმი – იყო აზერბაიჯანის სახელმწიფოებრიობის გადარჩენა მკვეთრი გეოპოლიტიკური წინააღმდეგობების ვითარებაში, გადარჩენა ქვეყნის დაშლისა და გადაშენებისაგან. სახელმწიფოს შენარჩუნება ნიშნავს აზერბაიჯანელი ერის თავისუფლების შენარჩუნებას, დამოუკიდებლობას, ხსნას…
დიდ ლიდერს ჰეიდარ ალიევს სურდა ენახა აზერბაიჯანი, როგორც ძლევამოსილი, გავლენიანი, დემოკრატიული სახელმწიფო და მისი ყოველი ნაბიჯი და ქმედება სწორედ აქეთკენ იყო მიმართული. ეროვნული ლიდერის ვიზუალური პოლიტიკის შედეგად 1995 წლის ნოემბერში ქვეყანამ მიიღო კონსტიტუცია, რომელიც საფუძვლად უდევს დემოკრატიულ, იურიდიულ სახელმწიფოს. ამრიგად, ქვეყანაში უფრო მასშტაბური რეფორმების გასატარებლად ნორმატიულ-სამართლებრივი ბაზის ფორმირება დაიწყო. ამიტომ, ეროვნული ხსნის დღე აზერბაიჯანის სახელმწიფოებრიობის გადარჩენის დღეა. განთავისუფლების დღე არის დღე, როდესაც აზერბაიჯანმა მოიშორა ქაოსი, ანარქია, ძალადობა, თვითნებობა, დაშლის საფრთხე და დაიბრუნა სტაბილურობა, მშვიდობა და დემოკრატია. ეროვნული ლიდერის მონდომებამ ხალხს ენთუზიაზმი მოუტანა და საკუთარ თავში ნდობა აღუდგინა. 15 ივნისი მხოლოდ აზერბაიჯანის სახელმწიფოებრიობის ხსნა არ ყოფილა, ამ ისტორიამ ასევე განსაზღვრა აზერბაიჯანის დღევანდელი და ხვალინდელი დღეც.
ჰეიდარ ალიევის დაუოკებელმა ნებამ, წინდახედულობამ და თავგანწირვამ იგი მთელი მსოფლიოს აზერბაიჯანელების ლიდერად აქცია და მისი ცხოვრების გზა სამშობლოს მსახურების მაგალითი გახდა. ამ ბრძენმა პოლიტიკურმა და სახელმწიფო მოღვაწემ, რომელმაც მთელი თავისი შეგნებული ცხოვრება მიუძღვნა თავის ხალხსა და ქვეყანას, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა, აზერბაიჯანის ისტორიაში დაიკავა ადგილი, როგორც მისი დამოუკიდებლობის არქიტექტორმა და ფუძემდებელმა. ჰეიდარ ალიევის ფენომენის მკვეთრმა ინტელექტმა, სიბრძნემ, წინდახედულობამ და გამძლეობამ მას ფასდაუდებელი ეროვნული ლიდერის პოზიცია შესძინა. მრავალმხრივი და მდიდარი საქმიანობისა და უნიკალური ადამიანური თვისებების წყალობით, ის ჩვენი დროის მარადიულ გენიოსად იქცა. აზერბაიჯანელი ხალხი სამართლიანად იღებს ჰეიდარ ალიევის მემკვიდრეობას, როგორც მათი დამოუკიდებლობის გარანტი. ხალხი არ ივიწყებს თავისი დიდი გადამრჩენელის ღვაწლს და ყოველწლიურად მაღალი სულისკვეთებით აღნიშნავს 15 ივნისს – ეროვნული ხსნის დღეს.
გასული წლების განმავლობაში აზერბაიჯანმა განვითარების დიდი გზა გაიარა. ქვეყნის განვითარების სტრატეგია დიდმა ლიდერმა ჰეიდარ ალიევმა განსაზღვრა. ჰეიდარ ალიევის პოლიტიკას აზერბაიჯანში ალტერნატივა არ აქვს. დღევანდელი აზერბაიჯანი ის აზერბაიჯანია, რომლის ნახვაც ჰეიდარ ალიევს სურდა.
ყველა მიღწევა ეფუძნება ეროვნული ლიდერის მიერ განსაზღვრულ პოლიტიკურ კურსს და იმ ფაქტს, რომ პრეზიდენტმა ილჰამ ალიევმა წარმატებით გააგრძელა ეს პოლიტიკური კურსი. დღევანდელი გადმოსახედიდან აზერბაიჯანის მომავალი უფრო ნათელი და აყვავებული ჩანს. იმიტომ, რომ დამოუკიდებელი აზერბაიჯანის ხელმძღვანელობა დიდი ლიდერის ჰეიდარ ალიევის პოლიტიკური მემკვიდრის პრეზიდენტ ილჰამ ალიევის ხელშია.
პრეზიდენტ ილჰამ ალიევის მიერ ამ პოლიტიკის წარმატებით განხორციელების შედეგად აზერბაიჯანი იქცა დინამიურად განვითარებად, მოდერნიზებულ სახელმწიფოდ, რომლის რეპუტაცია დღითიდღე იზრდება საერთაშორისო მასშტაბით და დიდი ეკონომიკური წარმატებები მიღწეულია ბოლო პერიოდში. ამას ადასტურებენ არა მხოლოდ აზერბაიჯანის მოქალაქეები, არამედ მთელი მსოფლიო. ყველა, ვინც აზერბაიჯანში ჩადის, გაოცებულია ამ ქვეყნის პროგრესით. უდავოა, რომ მათი გამარჯვება 44-დღიანი სამამულო ომის დროს ოქროს ასოებით დაიწერა დამოუკიდებელი აზერბაიჯანის ისტორიის ყველაზე დიდებულ ფურცლებზე. ყველაზე დიდი და უდავო ძალა, რომელმაც აზერბაიჯანელი ხალხი ამ გამარჯვებამდე მიიყვანა, მთავარსარდლის, პრეზიდენტ ილჰამ ალიევის სახელთანაა დაკავშირებული.
ჯიმშერ ასლანიძე
